Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2022

Συγκάτοικοι




στις ακριβές μου φίλες Κική, Θεώνη και Βούλα 
που βάδισαν τον ύστατο δρόμο



Στην καρδιά μου κοράκι μαύρο
κατοικεί

ω! ας έρθει κάποτε
ο καιρός
που ποντίκια
δεν θα ροκανίζουν τις σάρκες μου
που σκουλήκια
δεν θα ρουφούν το μυαλό μου
και στη σάλα του σπιτιού μου
δεν θα χορεύουν πεινασμένα
φαντάσματα

η  Θεώνη πεθαμένη
η Αγγελική πεθαμένη
η  Παρασκευούλα πεθαμένη
πεθαμένη
πεθαμένη
πεθαμένη

γλιστρούν μέσ’ από χαραμάδες
κατοικούν τις πολυθρόνες μου
κατοικούν τις ντουλάπες μου
κατοικούν τ’ αραχνιασμένα μου φορέματα

μη φεύγετε τους λέω
θα γεμίσω τα χέρια σας λουλούδια
τα μάτια σας πουλιά
το άδειο στόμα σας
μ’ έναν κόκκινο ήλιο
μη φεύγετε τους λέω
κάθε που ξημερώνει
μη φεύγετε

ω! ας έρθει κάποτε
ο καιρός
που όταν γυρίζω απ’ τους δρόμους
δεν θα ξαπλώνω στο νεκροκρέβατό μου
σε σκοτεινό δωμάτιο θαμμένη
να ξεκολλώ τις σάρκες μου
να γδέρνω την ψυχή μου

σε τοίχους  αγριεμένους
έτοιμους να με κατασπαράξουν
κρεμάω τα κάδρα σας
σε πάτωμα γεμάτο εγκαύματα
έτοιμο να με καταπιεί
κρεμάω τ’ ακρωτηριασμένα μου πόδια

δώστε μου τα χέρια σας
δώστε μου μισό ήλιο
δώστε μου

φοβάμαι
και έχω κρύψει τη φωνή μου
και τα μάτια μου
και τα χέρια μου πετρώσανε
και τα μαλλιά μου φίδια γίνηκαν
έτοιμα να πνίξουν
φοβάμαι

μη φεύγετε τους λέω
μη φεύγετε




από την ποιητική συλλογή Λέξεις βρύα της ψυχής