Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Τι κοστίζει, μωρέ, μια αγκαλιά;




Θέλω να δώσω μια αγκαλιά.

Σ' εκείνη που οδηγήθηκε στης έκτρωση τη "λύση". Σ’ έναν εργάτη της ζωής που έχασε το πόδι ή το χέρι του. Σ’ ένα μωρό εγκαταλελειμμένο. Σ' έναν γέροντα που σε γηροκομείο ζωντανό τον θάψανε. Ν’ αγκαλιάσω ένα αγόρι που για την δόση του κλέβει τους γονείς του και σε πεζοδρόμια φριχτά σέρνει τις φλέβες του. Ν' αγκαλιάσω ένα κορίτσι που για λίγη φήμη, φτηνή και πρόσκαιρη, το σώμα του το τρυφερό πουλάει. Μια γυναίκα που βάναυσα, από τέρας άρρωστο, κακοποιείται. Σ' ένα μικρό κοριτσάκι και σ' ένα αγοράκι μικρό που απ' άγγιγμα κτηνώδες και βδελυρό δηλητηριάστηκε φριχτά, μια αγκαλιά να δώσω. Σ' έναν άντρα και σε μια γυναίκα που χάσανε τη δουλειά τους. Σε μια γυναίκα και σ' έναν άντρα που ξέχασαν πως είναι τ' αύριο ν' ονειρεύεσαι. Να αγκαλιάσω έναν άστεγο που τρέμει. Μια του σώματος πόρνη παράνομη ή νόμιμη που βρώμικη νιώθει, μα που πολύ καθαρότερη των φαρισαίων είναι. Ν' αγκαλιάσω έναν αθώο που μπαίνει φυλακή, αλλά κι έναν ένοχο που δίκαια καταδικάστηκε. Μια οροθετική που βάρβαρα διαπομπεύθηκε. Σ' έναν μετανάστη να κάνω μιαν αγκαλιά που πανικόβλητος τρέχει να ξεφύγει από τη γροθιά και το μαχαίρι. Σ' έναν "βρώμικο" ομοφυλόφιλο που ζει μέσα σε μία "καθαρή και άγια" ετεροφυλόφιλη κοινωνία, μια αγκαλιά να δώσω. Θέλω ν’ αγκαλιάσω κάποιον που με θάρρος δακρύζει, αποδέχεται τον πόνο, τον αγγίζει και να σωθεί παλεύει. Ν’ αγκαλιάσω κάποιον άλλον θέλω, που κολυμπάει σ’ όνειρα πικρά ή που στις στάχτες τους επάνω χορεύει. Θέλω να έχω τη δύναμη ν’ αγκαλιάσω κάποιον, άγνωστο ή γνωστό, που μια μεγάλη αληθινή αγκαλιά χρειάζεται. Κάποιον που πονάει και μόνος είναι να κρατήσω σφιχτά στην αγκαλιά μου θέλω. 

Δεν θα τον σώσω έτσι. Μονάχα μια σκέψη, μια κίνηση αγάπης τρυφερή θα είναι η αγκαλιά μου. Ω ναι καλά το ξέρω, έτσι δεν θα τον σώσω. Δεν μπορώ. Δεν υπήρξα ποτέ ούτε θεός μα ούτε κι άγγελος, ίσως ούτε καν άνθρωπος καλός.  Ή μάλλον ίσως-ίσως μονάχα και γι' αυτό... Γιατί των "καλών κι αγίων και κριτών" η αγκαλιά, ανθρώπους και λάθη δεν χωράει....