Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

Ντενεκεδένιο παράσιτο





Το μέλλον μου λέγω
μια κέρινη σπηλιά γεμάτη αίμα
το ξέρω σαν πρόωρα το έζησα
περνώ τις νύχτες μου κρυφά
κρυφά αυτοαναιρούμαι
αυτοαναιρούμαι γνωρίζοντας
την συντριβή σε μάχες άγονες

ζω μια εποχή πέρα από τον θάνατο
κι όλο λείπω απ’ το κορμί μου τελευταία
ν’ αναιρέσω θέλω ό,τι υπήρξα
ν’ απουσιάσω κι απ’ αυτή μου την αναίρεση
βαθιά κομμένη από ήττα
εγκαταλείπω υποχωρώντας
κάποια άλλη στη θέση μου θα μπει
ίσως ένα ομοίωμα δικό μου
έτσι κι αλλιώς η θέση πάντα άδεια
όποια θέση κι αν πάρω η σκακιέρα αδειάζει
γι’ αυτό και τόπους δεν μου χρέωσαν
μόνον ήττες και θανάτους
ένα τίποτα είμαι τίποτα δεν μου ανήκει
ούτε καν αυτό το τίποτα που είμαι
ούτε το ανήκει δεν μου ανήκει
ούτε το τίποτα
κατρακυλάω ντενεκεδένιο παράσιτο
δίχως τίτλο δίχως όνομα

κατρακυλάω




από την ποιητική συλλογή Με μια φλόγα όπως πάντα