Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Μονάχα λίγο χρόνο...






Η ζωή της εύθραυστη, αλλόκοτη. Άλλοτε μόνη και μοναχική, άλλοτε συγκινητικά μοιρασμένη. Αθώα θηλυκή και μέχρι τώρα τόσο μα τόσο ερωτεύσιμη. Η νεότητά της τόσο κοντινή, τόσο παρούσα και παρ' όλα αυτά για πάντα χαμένη. Η ζωή της τώρα στην κόψη του ξυραφιού: ή θα ξυλεύονταν τα δίχως χυμούς κλαδιά της ή θα ροδάμιζε η νιότη της η δεύτερη.

Έντρομη στέκεται κι αναμετριέται με την προδιαγεγραμμένη πορεία του σώματος στην αναπότρεπτη γραμμική διαδρομή του χρόνου. Δεν είναι που την εικόνα απεχθάνεται.  Είναι που τρέμει μπροστά στη φθορά του σώματος, της υγείας, των ενστίκτων. Φοβάται την εσωτερική φθορά που το σώμα της μέρα με τη μέρα θα κατατρώγει. Τις επισκέψεις στους γιατρούς, τις τελεσίδικες διαγνώσεις, τις συνταγές τις ιατρικές - τα όχι και τα μη φοβάται. Φοβάται το γήρας που οδηγεί στην ανημποριά. Το γήρας που σ’ οδεύει αναπότρεπτα προς του τίποτα το τελεσίδικο. 

Σ' αυτήν την ηλικία που είναι την πολυτέλεια έχει να σκύψει πάνω απ' τις ανάγκες της. Τώρα. Τώρα που η νεότητα απομακρύνθηκε, μα και τώρα που μια δεύτερη ξεπροβάλλει ευκαιρία. Οι σκέψεις της άλλοτε σαν δαίμονες την κολάζουν και άλλοτε πάλι, παγιδευμένη από τα δαιμόνια ξάγρυπνη κρατιέται. Από τη μια να προσπαθεί να συμφιλιωθεί με την ιδέα του γήρατος, με την πραγματικότητα του χρόνου που αμείλικτος τρέχει και από την άλλη, ακριβώς για τους ίδιους λόγους, να ζει πυρετωδώς της σάρκα τον πόθο τον σαρωτικό και του έρωτα τον ανεξέλεγκτο ανεμοστρόβιλο. Μέσα σε τούτο τον πυρετό, καλά το ξέρει, πως κρύβονται αυτά που ακόμα λαχταρά. Αυτά που δικαιωματικά της ανήκουν και που ξέρει πως αν δεν τ' αδράξει, από κοντά της βίαια μέρα με τη μέρα θ' απομακρύνονται…

Δεν είναι αχάριστη. Μονάχα που, να, δεν είναι καθόλου χορτάτη. Δεν είναι! Αν της έλεγαν πως θα πεθάνει αύριο θα την έκοβε κρύος ιδρώτας. Όχι απ' του θανάτου το φόβο, μα από της ζωής την μέχρι τώρα έλλειψη. Πιστεύει ότι της αξίζει να ζήσει επιτέλους!  Έστω και τώρα. Να ζήσει. Μακάρι να είχε χρόνο! Αυτό ζητούσε! Μονάχα λίγο χρόνο! Χρόνια πολλά, έπεφτε και με κόπο πολύ σηκώνονταν πάλι. Ξανά και ξανά. Μετά από τόσες πτώσεις είχε μάθει των αρχέγονων φιγούρων τα βήματα. Ακούγοντας τις φούγκες τις πολυπλοκότερες είχε μάθει να ισορροπεί  στις πιο δύσκολες pointes. Θα ήταν άδικο τώρα πια να μη μπορούσε να χορέψει… 

Μονάχα λίγο χρόνο στη μεγάλη σάλα, ζητούσε. Μονάχα λίγο χρόνο…