Δευτέρα 10 Μαρτίου 2014

Απόψε μιλήσαμε επιπλέοντας








Κενοφωτεί το φεγγάρι και οι ουρανοί ξεχασμένοι αποσιωπούνται. Οι φωνές των πουλιών αντάμωση μαρτυρούν. Των φύλλων το θρόισμα ακυρώνει τις μεγάλες αποστάσεις. Εκεί όπου ραγίζουν τα βήματα. Εκεί που το άρρωστο πριν, συνέθεσε το σάπιο παρόν. Μεταξύ εισπνοής και εκπνοής, γκρίζα τοπία και σκιές — όλα εκεί, ασάλευτα ανασαίνουν. Προσκεκλημένα και συγχρόνως ανεπιθύμητα. Ανακυκλώνονται μαζεύοντας σπαράγματα φωτός. Κανένα άθροισμα δεν δηλώνει ήλιο κανένα. Πώς να ξεδιψάσεις από ποτάμι θολό; Πώς να κατανικηθείς κι ολόκληρος να μείνεις; 

Μια πόρτα σιδερένια, μισάνοιχτη. Δεντράκια δυο. Το ένα φυλλοβόλο το άλλο αειθαλές. Εκ τύχης. Καρέκλα, τραπέζι, πιάτο, μαχαίρι στο σπίτι. Όχι πιρούνι, όχι κουτάλι παρά μονάχα μαχαίρι κοφτερό. Στο σπίτι. Κουβέντες ξερές στο πάτωμα το κρύο πεταμένες. Ακίνητοι. Σαθροί. Βήματα πήλινα. Ούτε μικρά, ούτε προσεκτικά. Χέρια ξύλινα. Χέρια κλαδιά. Μακριά και άδεια. Ώσπου ξαφνικά ένα δέντρο σηκώνεται από το στήθος.  Ένα πυκνό, ανήμερο δέντρο. Ρίζες βαθιές μέσα στο χώμα. Ανήμερο δέντρο με ρίζες βαθιές. Σκάβουμε με χέρια γυμνά. Αγγίζουμε τις ρίζες με δέος. Αδούλωτες στην αντάρα παρέμειναν, ασάλευτες στο σάρωμα τ' ανέμου. Πίσω από το χάρτινο κήπο η ζωή. Πίσω από το χάρτινο πρόσωπο, ο άνθρωπος. Ρίζες αδούλωτες. Ρίζες ζωής. Άνθρωπος.

Βιάστηκε ο φακός να κλείσει κι έμεινε το χαμόγελο μετέωρο. Μέρες θρυμματισμένες. Αναμονές που ρίχνονται στις ρωγμές τ' ανέμου. Βουή δια πυρός και σιδήρου, οι μέρες. Οι μέρες αναποδογυρίζουν ως μπουκάλια ψευδεπίγραφα. Τρέχει το δηλητηριώδες υγρό με ορμή απ' το στόμιο. Καίει τους οισοφάγους. Τρέχει και καίει οξυγόνα-αναπνοές. Κυλά πάνω σ' ανεπούλωτες πληγές. Κακοφορμίζουν, γάγγραινα γίνονται οι πληγές. Γδέρνουν, σαπίζουν τους ιστούς. Τους ιστούς τους κάποτε ξυλάρμενους. Στο στομάχι σπαθιά κατεβαίνουν. Στους νευρώνες χορεύουν επιθέσεις. Αναθυμιάσεις δηλητηριάζουν του εγκεφάλου τα ημισφαίρια. Άμυνες παραλύουν και λογικές. Όλοι μας. Στις μέρες τούτες τις θρυμματισμένες, αχ, όλοι μας μολυνθήκαμε.

Μα να που εμείς εδώ, απόψε, μιλήσαμε επιπλέοντας μαθαίνοντας ξανά απ' την αρχή να κολυμπάμε...