Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2024

Σκιές

Τρέμω το φως κι εκείνο το κενό που μ’ αγκαλιάζει

διαπερνά τις κόρες των ματιών

σκιές στο σκοτάδι αδυσώπητες

μου επιτίθενται με κοφτερή λεπίδα

 

τρέμω το φως το τρίξιμο στο πάτωμα μ’ ανατριχιάζει

ήρθαν οι δαίμονες κι έκλεψαν χαρές από τους τοίχους

το κορμί έρμαιο αποκαθηλώνει

σπάζοντας καθρέφτες ματώνοντας φλέβες

ζωή μετράω και χαμένες ώρες

 

με καλημέρα φυλλορροούν οι μέρες

στα σκληρά σκαλοπάτια του χρόνου

στην άνοιξη της επόμενης συνάντησης

καρτερούν οι ψυχές να φτερουγίσουν αγκαλιά

στη γαλήνη σχηματίζονται τρυφερά

 

τα μεσάνυχτα φτιάχνω σκοινί των φραγμών

κακός ίμερος λέξεις δόλωμα

οξειδωμένο χέρι άηχη κραυγή έρμα δειλινά

τις απουσίες πενθώ ολονυχτίς

θλιμμένος χρόνος με καταστρέφει

σαν σκουριά αδρεναλίνης διαβρωμένη

είναι εκείνο το τικ

που κάνει τη νύχτα να σπάει σε κομμάτια

εκείνο το αδιόρατο κενό φωλιάζει στης ψυχής τ’ άδυτα

κατηγορώντας τ’  αστέρια για το μάταιο της αγάπης

είναι εκείνο το τακ

που στο μυαλό ακούγεται ορμητικό ποτάμι

πλημμυρίζοντας τις σκέψεις με το μαύρο των σκιών

 

κομμάτι - κομμάτι με συναρμολόγησα

κολλώντας την ψυχή που κουβαλάω πάντα μέσα μου 

σαν αίμα κόκκινο και φλέβα που χτυπάει στο λαιμό