Εφτά μικρές στεναχώριες
κουρνιάσανε πίσω από το αυτί
λίγο πιο κάτω από το λαιμό χτίσανε φωλιές
τιτιβίζανε κουνώντας το κίτρινο κορμάκι τους
τρώγανε αργά ραμφίσματα δέρμα λευκό
πόσο αποφασισμένο το άπειρο!
βοριά στείλε ένα αεράκι να περάσει και από δω
δεν μην / δέντρα μήνες ιχνεύονται
κουκκίδες χάρτη καθορίζουν λέξεις
σε δέρμα αλαβάστρινο γράφονται ερήμην
παλιές αμαρτίες νεκρές θρηνούν
σε λερωμένα από γράσο χείλη
καλύτερα απόψε να τολμούσα λίγο αίμα
παρά να μαζεύω ένα τέτοιο τίποτα
καλύτερα ν' αντάμωνα αιμοραγούσα νύχτα
άλλο τίποτα. Μονάχα να μιλήσω θέλω
γιατί κόμπους πολλούς έχω στο λαιμό
σα λευκά γάντια που παίζουν ουρλιαχτά σαξόφωνου
σα χείμαρρος δραπέτης που ξεχειλίζει φόνους
σ' ερημικά νησιά ποθώ να ναυαγήσω
την ασπρόμαυρή τους γη να κατοικώ
κει που τα χείλια βασιλεύουν πορφυρό ορίζοντα
πες μου τι ντράπηκες πιο πολύ
την επερχόμενη αυγή ή τα λευκά μου χέρια;
από την ποιητική συλλογή Με μια φλόγα όπως πάντα