Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

Συνομιλίες




Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη με τους μελλοθάνατους συνομιλώ. Την ανάσα μου αναδεύω με το αίμα τους. Το μολυσμένο από βακτήρια ελπίδας. Το τόσο απελπισμένα μολυσμένο. Φορώντας τα εφτά πέπλα μου. Γύρω απ' τα κρεβάτια τους χορεύω. Απ' τους ορούς τους γύρω. Ως Σαλώμη σιωπηλή και μακάρια. Ξεπλένω τα πόδια τους τ' ασάλευτα. Μ' αφρούς κυμάτων σαράντα. Στα προσκεφάλια τους απιθώνοντας συγκομιδές. Ρίγανης και θυμαριού. Όλα τα βράδια. Που του Υπερίωνα η κόρη η ασημοστόλιστη κυκλοτερώς τον ουρανό διασχίζει. Όλα τα βράδια. Που σε κρατήρες καλυκόσχημους σμίγουν κρασί με αίμα. Τότε που τα στήθη τα βραχώδη αναστενάζουν. Τα σε χάλκινα σώματα βραχώδη στήθη. Τα σε δωμάτια πήλινα. Που του Τυφώνα και της Έχιδνας η κόρη η απεχθής φωτιές εκπνέει. Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη με τους μελλοθάνατους συνομιλώ.

Τα βράδια σαν είμαι μόνη τρελαίνομαι. Βουτάω το καναρίνι μου μέσα απ' το κλουβί του. Με χέρια τρεμάμενα του στρίβω το λαιμό. Κοιτώ τ’ ορθάνοιχτα τ’ ασάλευτά του μάτια. Στοργικά κρατώ το θελκτικό κορμάκι. Πόνοι εξωμήτριοι. Το κάθε του φτερό. Το κάθε φαιό κύτταρό του. Πόνοι. Κύτταρα. Φτερά. Απ' την ανάσα μου ζωή του δίνω το πρωί. Ζωή απ' τη ζωή μου. Το πρωί πίσω το βάζω στο κλουβί. Κι ύστερα αποκοιμιέμαι. Πάνω στα φτερά του. Μέσα στις γαλάζιες δουνάβιες φλέβες του. Αποκοιμιέμαι το πρωί. Πάνω στα λουλούδια. Που μέσα τους πεταλούδες κατοικούν. Πάνω στα δέντρα. Που μέσα τους φωλιάζουν μέλισσες χρυσαφένιες. Το πρωί. Που μελίρρυτο στάζει των δέντρων το δάκρυ.

Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη με τους μελλοθάνατους συνομιλώ. Το πρωί στα φτερά των πουλιών αποκοιμιέμαι.