Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Είναι κάποιες μέρες...





Με σακούλες κάτω από τα μάτια, ατημέλητη, δυστυχισμένη, καχεκτική. Άδειο το βλέμμα της, δεν κοιτάζει ούτε προς τα κάτω ούτε προς τα πάνω. Σφίγγει και τρίβει τα χέρια της, παίζει απελπισμένα με τα δάχτυλά της, τα χτυπάει ρυθμικά και ανυπόμονα πότε στο τραπέζι, πότε στο πόδι της. Στο τέλος, το ένα της χέρι τρίβει νευρικά το άλλο μέχρι που το γδέρνει. Οι ώμοι της γεμάτοι απελπισμένη παραδοχή, είναι τραβηγμένοι προς τα μέσα. Σήμερα το πρωί κήδεψε τα όνειρά της.

--------------------------------

Καθόταν στην άκρη της καρέκλας. Οι ώμοι του γέρναν από τη θλίψη. Τα μάτια ανοιχτά χωρίς να βλέπουν. Πουθενά δεν έβλεπαν, καμία περιέργεια στο βλέμμα του, κανένα παιγνίδι στις κόρες των ματιών του. Το σώμα του ήτανε μια κιβωτός γεμάτη από σκέψεις που ναυάγησαν. Το σώμα του άρχισε να μικραίνει. Να μοιάζει ξανά ανυπεράσπιστο. Η ανάσα του λιγόστευε. Ο πόνος αργά και σταθερά του έσφιγγε το λαρύγγι. Το στήθος του έκαιγε. Έσπασε κάνοντας έναν κρότο ήρεμο, σα φθαρμένο ποτήρι που ράγισε ή σα δέντρο που ξεράθηκε ή σαν πέτρα που κόπηκε στα δυο. Χθες το βράδυ κήδεψε τα όνειρά του.

---------------------------------

Είναι φορές που κάποιες μέρες, σαν πέφτουν στο πάτωμα, γίνονται λεπίδες. Κάποιες μέρες-μαχαίρα που σου ξεσκίζουν τη σάρκα. Κάποιες μέρες-περίστροφα που πέφτουν σα σφαίρα τυφλή. Μέρες που ανοίγουν τραύμα διπλό και διαμπερές. Μέρες πυρακτωμένα έλκη. Μέρες χαραγμένες που ακουμπούν το θάνατο. Μέρες που φτύνουν πικραμύγδαλα και υποσχέσεις μέσα απ' τα στόματα. Τσίγκινα στόματα ανοιγμένα και κοφτερά. Στη Γη του πυρός την παγωμένη…