Τρίτη 18 Αυγούστου 2015

Αιμορραγία του έαρος



Μοναξιά σ' αυτή τη χώρα
οι πτώσεις γίνονται κραυγές
κραυγές από το δέρμα που αφαιρώ
απ' τα κουρέλια του το σώμα μου γυμνώνω
την αλήθεια τώρα δεν αναζητώ
μήτε και τη συγνώμη

μοναξιά σ' αυτή τη χώρα
τι μάσκα φοράς;
βάζεις σημάδι  ψυχές;
λεηλατείς καθάριες μοναξιές;
τι αναπλάθεις ακόμα;
φόρα μου πάλι το λουρί
αλλιώς θα φύγω μαζί με τα σύννεφα
μαζί με τις πασχαλιές του επιταφίου
και τις σκιές της πομπής
θα φύγω με τα νυχτερινά δελτία των 8
οδυνηρά δελτία ανηφορικά
στο τέλος της ανηφόρας θ’ αναζητώ
το αέναο το αιωρούμενό μου σπίτι
λεμονανθοί θα ξεσηκώνουν με το άρωμα τους
τις ρίζες των μαλλιών μου
θα προσμένω το σούρουπο
στην βεράντα τα φυτά θ’ αναπνέουν τις σκέψεις μου
μεταξύ τους θα τρίβονται σαν Σισύφειες πέτρες
τα όνειρά μου θα πετάω το πρωί
μαζί με τα φαγητά τα χαλασμένα 
που θα ‘χω στο ψυγείο
κάτω από το μικρό τραπέζι μου
θα με βρίσκω λιπόθυμη
σαν χαλασμένη μαριονέτα

δεν έχω κάτι άλλο να προσμένω
ούτε ένα σπασμένο αγγείο στα μάτια μου
ούτε μια σταγόνα αίμα να τρέχει από την μύτη μου
πάω να φέρω τα καρφιά μου

ακατάσχετη η αιμορραγία του έαρος



από την ποιητική συλλογή Πικροί ως άψινθος καρποί