Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016

Πανικόβλητη ζωή



Σκόνη και ιδρώτας παντού. Ο ουρανός ένα προοίμιο πένθιμο. Της εποχής το τοπίο ένα ξερό νταμάρι. Άνθρωποι στεγνοί, λυγισμένοι και βλοσυροί. Τα σώματα κοκαλιασμένα εκεί που τα βρήκε ο εν ζωή θάνατος. Η ξαφνική καταιγίδα χαραγμένη στα δίχως χαμόγελα πρόσωπα. Μέσα τους το αύριο κλαίει. Η σκοτεινιά σαν τεράστιο δίχτυ αράχνης κυρίευσε τις πόλεις, τα σπίτια, τους ανθρώπους. Εν τω μέσω της νύχτας θλιμμένα άστεγα φαντάσματα ψάχνουν τόπο για να κουρνιάσουν. Σαν ξημερώσει θα προχωρήσουν με σιγουριά ρακένδυτη την ατελείωτη μαρτυρική τους πορεία.

Οι μέρες περνάνε. Κάθε ώρα είναι ακατανόητη μαζί και ολοφάνερη. Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι και δεν ξέρω πια πόσοι ζούμε και πόσοι παραδοθήκαμε, τροφή στη βουλιμία μιας πανικόβλητης ζωής.