Αφουγκράστηκα
της σκύλας τ’ αλύχτισμα
το μονότονο βόμβο της σφίγγας
της βρώμικης νύχτας τη σιωπή
στις τρώγλες των φτωχοδιάβολων
στ’ άμωμα των κοριτσιών δωμάτια
στων οδοστρωμάτων τα ύδατα τα σάπια
του δικαστή το ένοχο δάχτυλο είδα
των αθώων να δικάζει τα μικροπταίσματα
μια παρέα μέσα σε ταβερνείο υπόγειο
σε ποτήρια βρώμικα να πίνει κρασί
ύβρεις ανταλλάσσοντας ανίερες και μεθυσμένες
ένα καράβι σε θάλασσα μαύρη να σαλπάρει
ένα τρένο δίχως μηχανή σε ράγες να κυλά
των γκρεμισμένων κάστρων τη γυναίκα είδα
να καραδοκεί με μάτια αγριεμένα
με μιαν οξεία του πόνου κραυγή
έλεος να εκλιπαρεί ασθμαίνουσα
οι πέτρες να σπάσουν ν’ ανοίξει η γη
των δαιμόνων το νησί να βουλιάξει
όλα όσα άκουσα, όλα όσα είδα
των σφαγμών άνοιξαν τους ασκούς
