Πορτρέτο

Κολυμπώ στο σύμπαν
σε μια θάλασσα
μνήμης χαλκέντερης
κυκλικώς πορευόμενη
σώματος ψυχής
ελεύθερης βούλησης
αιώνια οδοιπόρος

ιχνεύω
το πορτρέτο σου
το απειροεύμορφό σου
σ’ έναν κόσμο
θαυμαστά αόριστο
τον χαμένο χρόνο
αναζητώντας

υφαίνω παλίμψηστο
σύμπαν μωσαϊκό
πλεόντων σωμάτων και ασωμάτων

θρέφω με χιόνι λησμονιάς
βράχους απόξερους
βλέμματα άδεια

σώμα φέρουσα άμωμο
κρεβάτι άδειο νυμφεύομαι
σκεπάζουν σεντόνια ακάνθινα
την αμμώδη μου
την έρημή μου νύχτα

Παρεξήγηση

Ξαφνικά μας είπανε

πως τρεις ταύροι αφηνιασμένοι

στην αίθουσα μπήκαν του χορού

έσβησαν ευθύς τα λαμπερά τα φώτα

παρίσταναν οι άντρες τους γενναίους

υστερικά οι κυρίες ούρλιαζαν

έσπασαν της χαράς τα ποτήρια

κρυστάλλινες γίνηκαν σταγόνες

στο σκοτάδι μέσα και τον πανικό

κάποιος πυροβόλησε το φόβο στο κεφάλι

στην αίθουσα τη μεγάλη σαν άναψε το φως

έλαμπαν τα ποτήρια μεγαλόπρεπα κι άθικτα

αναίμακτο γυάλιζε του χορού το πάτωμα

γυναίκες κι άντρες μ’ ανακούφιση στέναζαν

ως δια μαγείας πέρασε ετούτο το κακό

στην κορφή ενός βουνού τρεις ταύροι

πέτρες και χώμα με το αίμα τους πότιζαν

κοιτάζοντας αδιάφορα την καταιγίδα που ξεσπούσε 

Ποτέ ξανά!

Εικόνες έρχονται. Απάνθρωπες. Μετέωρες στα μάτια μένουν. Ύστερα σωριάζονται με γδούπο στα πλακάκια. Πυκνώνει επικίνδυνα ο αέρας. Σφίγγει το κεφάλι της μια μέγγενη. Πήζουν του μυαλού τα διάκενα. Βουτά στα βάθη ασάλευτη. Φτάνει ως το βυθό. Βίαια ύστερα αναδύεται. Τότε απροειδοποίητα τη χτυπά των δυτών η νόσος. Φυσαλίδες αζώτου. Αποφράσσονται τα αιμοφόρα αγγεία. Γίνεται το σώμα άκαμπτο. Πονάνε οι αρθρώσεις. Αφόρητα πονάνε. Παραλύει. Όπως τότε που η απόληξη του χεριού μαχαίρι του δήμιου ήτανε. Όπως τότε που η απόληξη εκείνου του χεριού μαλλιά ξεριζωμένα. Με τρόμο κι οδύνη το χέρι της σηκώνει. Σκουπίζεται. Όπως τότε που το πρόσωπό της μουσκεμένο με σάλιο απεχθές. Όπως τότε που πάνω του μπλε κίτρινη μαβιά φτύνανε χολή.

Ουρλιάζει μέσα της. Έξω σιωπηλή. Ο απροσμέτρητος φόβος σφραγίζει το στόμα. Κλείνει τ’ αυτιά της. Τ’ αυτιά που λέξεις τα τρυπούν απάνθρωπες. Όπως τότε που το στόμα σκισμένο. Όπως τότε που δόντια, μύτη, χείλη, μάτια αίμα στάζανε. Όπως τότε που σε κομμένες φλέβες ρέανε απελπισίας οροί.

Σωριάζεται στο πάτωμα. Ένα μικρό κουβαράκι απροστάτευτο. Κείτεται εκεί λιπόθυμη. Σαν τα ρουθούνια δυσωδία εισπνέουν, εκείνη ανακάμπτει. Της ζωής της η δηλητηριώδης διάχυση, αυτός ο δικός της αιθέρας την ξυπνά. Μόνη της, ύστερα απ’ ώρα πολύ, σηκώνεται. Σέρνει τα βήματά της ως το μπάνιο. Ρίχνει ανήλεα τα μάτια στον καθρέφτη. Τρομάζει. Λυγίζει. Θυμώνει. Με λύσσα μεγάλη πρόσωπο χέρια σώμα μυαλό μνήμη ξεπλένει. Να γίνει πεντακάθαρη θέλει. Για πάντα ν' απαλλαγεί απ' το όνειδος τούτο. Τις εικόνες του εφιάλτη θέλει να διώξει. Τον πόνο που ακόμα και τώρα, κάποιες αδέσποτες στιγμές, ολοζώντανος στρογγυλοκάθεται μέσα της. Τα νύχια μπήγει στη σάρκα. Στην ψυχή της τη ρακένδυτη καινούργια φτερά φοράει.

Δεν κρυώνει πια. Δεν κρυώνει. Τώρα τα νύχια της, νύχια πουλιού. Τώρα τα μάτια της, γάλα και μέλι.

— Ακούς μαμά; Δεν τρέμω πια. Δεν πονώ πια. Τώρα πια δε λυγίζω. Τ' ακούς μαμά; Ακούς; Χέρια πόδια σπασμένα, μα καινούργια φτερά. Καινούργια φτερά τώρα μαμά.

Όχι. Τώρα πια δεν κρυώνω. Μαμά.

Ένα τεράστιο τίποτα

Καθόμουν επί ώρες ακίνητη παρατηρώντας μετά σπουδής ένα πυκνό συλλαλητήριο σκιών, τυφλά καθοδηγούμενο από κήρυκα διαπρύσιο που σε γλώσσα αήθη θριαμβευτικά τους μιλούσε, εκτοπίζοντας από μέσα τους κάθε πιθανή ικμάδα φωτός.

"Χρειάζεσαι κάτι;" με φωνή πενιχρή μία από τις σκιές με ρώτησε. 

"Όχι, ευχαριστώ. Δεν χρειάζομαι τίποτα.", της απάντησα, κρύβοντας επιμελώς το τεράστιο του τίποτα κενό που λίγο-λίγο, ύπουλα κι αδηφάγα, με κατάπινε.