Παλίρροια

Εμείς που λατρέψαμε τον έρωτα

χαράξαμε τις ηδονές στις παλάμες μας
υγρές να γλύφουν τα δάχτυλα
στο βελούδινο κρεβάτι της αίσθησης
χωρίς δάκρυ μονάχα χαμόγελα
στο στήθος της πιο αγέρωχης πνοής
κραυγάζει το πάθος το κορμί ξεσηκώνεται
ακούς;
ξενυχτούν και σήμερα οι καρδιές μας
περπατούν αθόρυβα
παλίρροια στους παλμούς
ο πόθος λάβαρο σηκώνεται
- μέσα μου μέσα σου
ακούς το δρασκέλισμα;

Συνταξιδιώτες

Με χέρια λιγνά σαν βεργούλες
με μάτια σαν γερασμένη Άνοιξη
πιο σιωπηλοί από νερό σκοτεινό
μιας θάλασσας ακύμαντης και μαύρης

γυμνοί αγνοί απαστράπτοντες
με σύννεφα δύο στους ώμους
βροχή γινήκαμε και ταξιδέψαμε
σ’ έναν άσπρο ουρανό τεντωμένο

Απόγνωση

Για λίγη αγάπη στα σκουπίδια έψαχνε
μα η πεινασμένη τίποτα δεν βρήκε
είχε από ανίερους η αγάπη φαγωθεί

ένα μπουκάλι βρήκε μοναχά
με τραύματα γεμάτο και πένθη-μαχαιριά

Ανυποψίαστος

Πού οδηγούμεθα; αναρωτήθηκε
στο μαύρο παραδομένος του θανάτου
σ’ αυτήν τη σιωπή την απέραντη
να καταλάβει δεν ημπόρεσε
πως ήδη στο τίποτα είχε οδηγηθεί