Ταξίδια

                                              Το σώμα μας πλειότερον  δεν πόθησε
                                              παρ’ εκείνα τα ταξίδια τα μονάκριβα
                                              στου Έρωτα την κόκκινη ανάσα

Τα νερά των βροχών

Τα νερά των βροχών που απ’ τον ορίζοντα έρχονται
πέφτουν μ’ ορμή στη μήτρα της γης τρυπώνουν
από πηγές αναβλύζουσες πορφύρας γεννιούνται άνθη
χορεύουν οι ελιές στη θάλασσα κατεβαίνοντας
τα καρποφόρα κλαδιά της πνίγονται στα κύματα
λόγια μυστήρια σε χλοοτάπητες σπέρνονται
σ’ αφίλητο λαιμό φίδι τυλίγεται συρίζοντας

στην παγωνιά ενός δάσους κατάλευκου
νύφες επτά με πέπλα σχισμένα και πόδια γυμνά
έναν ήλιο σακάτη νυμφεύονται

Οδοιπόρος

Ανάμεσα από ρωγμές ταξίδευε
προορισμό ή όνειρο
κανένα δεν είχε

μονάχα βάδιζε ασταμάτητα
μονάχα προσπερνούσε

Φωνές και ψίθυροι

 
Κρύψου, μου φωνάζει κάποιος
απ' τα τρίσβαθα του εντός μου
κι εγώ ψιθυριστά του απαντώ,
είμαι δεν είμαι διαφορά καμιά

πόσο δυνατή έπειτα η σιωπή
σχεδόν με ξεκουφαίνει