Άσπιλος θάνατος

 

Όλο το νερό κι όλες τις φωτιές

κι όλο το αίμα

απερημώνεις

 

καταιγίδες από φως

Απουσία και Απουσία

σκιά χωρίς σώμα

πηχτόσαρκη

με στόμα έγκλειστο

Αιώνες και Αιώνες

 

σαρώνει

ο πυρετός ο ίδρως σου

κάποτε και κάποτε

βραδιές γυμνές

με τόξα και φαρέτρες

 

ω Κόρες Ποταμών

Ωκεανών μου Κόρες

και σεις Αμαδρυάδες

ανάμεσά σας βρίσκομαι

 

αιώνες και Αιώνες

ρίχνω τα χέρια μου

δρέπω τα χνάρια της φωτιάς

τα καρπερά σου μάτια

λουσμένη Άσπιλο Θάνατο

 

 

 

Θέμα χρόνου

Ένας έρπων κισσός μαύρος

ρίζες έχει απλώσει

στα χέρια και στα πόδια

κατατρώει τα σπλάχνα

το αίμα του πίνει

 

πυράδα το νου του φλέγει

πυροτεχνήματα-φόβοι σκάνε

πάλι φως σκοτάδι πάλι

αχός της μάχης˙σύρραξη

όπλων ακούγεται κλαγγή

ήττα οδύνη θρήνος

κοράκια επάνω του χιμούν

με ράμφη ανοιχτά

 

θέμα χρόνου είναι ο μαύρος κισσός

να πνίξει την καρδιά του

 

Σφαγή

 

Παίρνουν τα δωμάτια

των ανθρώπων τη μυρωδιά

το ίδιο μυρίζουν ακόμα και τότε

που άνυδρα κι άδεια είναι

 

το δικό τους από χρόνια

 μύριζε σφαγή

Της συντριβής η γοητεία

Κάποτε έζησες

της συντριβής τη γοητεία

τώρα μονάχα

η νοσταλγία 
που επικινδύνως κρέμεται
απ’ τα γαμψά της μνήμης νύχια

Ταξιδευτής

Το καπέλο του έβγαλε κι έτσι ξέσκεπος
φορώντας μαύρα κατάσαρκα
ευθυτενής, αγέρωχος και λυγερός
με βλέμμα ευθύβολο και σκοτεινό
έχοντας στο στήθος τη μεγάλη
την αδηφάγα των ονείρων φωτιά
την καταδικασμένη σε περιπλάνηση αιώνια
κίνησε αναμφίβολος για τον αφανισμό του