Μήνας έβδομος και όγδοος

Τ’ απόκρημνα μάτια του
σε δρόμους ασάλευτους στυλώνει
την έβδομη ημέρα του μήνα Θαργηλιώνα

δράκοι πυρίδρομοι

βάφουν την πόλη κόκκινη

στήνουν χορό λυπημένο 

μια γυναίκα ποτίζει το σώμα της

ένας σκύλος έχει στο στόμα του

την στιλπνή της καρδιά

ένας γέρος ψάχνει στις τσέπες του

μέσα τους βρίσκει ένα κέρμα

και λίγα οστά ξεχασμένα

ένα παιδί με μαυρισμένα χνώτα

κολυμπά σε χρώματα λασπωμένα

ζωγραφίζει ραμμένα στόματα

ώρες μετά ή και χρόνια
με περισσή επιμέλεια
με ένα μαχαίρι δίκοπο
τις σάρκες τεμαχίζει
με δάχτυλα ακρωτηριασμένα
βγάζει τα δυο του μάτια
ούτε δάκρυα πια ούτε ανάγκη
μονάχα κάτι ξύλινα γυμνά κατάρτια
και μια πανοπλία χάρτινη και θλιβερή

την όγδοη ημέρα του μήνα Χαμένου
λυσίπονο ταξίδι προσδοκώντας
μιας λύπης παγωμένης
καθ’ οδόν βρίσκεται εξόδου

Πυρφόρος
Άγερτος
Μονάχος

Το γλυπτό είναι 

της Anna Chromý "Ο Μανδύας της συνείδησης"

Επαναπατρισμός

Με τους καιρούς εν τω οίκω θα επιστρέψει
ως Ισμήνη Ελένη Δήμητρα ή Άλκηστις
ασπαίρουσα ως ψυχή θα επιστρέψει ή
πέτρα σεπτή σε μια πτώση αλάνθαστη 

Κάποιον να με θυμάται

Πίκρα του οικείου απόψε. απόψε σε μήτρα σπηλιά. ξενυχτούν και σήμερα τα μάτια. περπατούν αθόρυβα. παλίρροια στους παλμούς. η μνήμη λάβαρο. η μνήμη. σκαρφαλώνει μέσα μου. το δρασκέλισμα ακούω. τα σάλια μου λασπόνερα από βάλτους. με καταπίνουν. γλύφω το νερό και ολισθαίνω. αρνούμαι επικαλούμαι διαβαίνω. την μνήμη. το άγριο μελίσσι της πλάνης. στεγνή άδεια άπνους. φορώ τον θρήνο. σαν ρούχο κυριακάτικο. πέφτω. πέφτω. πέφτω. τρέχουν νευρώνες απ’ τα μάτια. τρέχουν τα μάτια στις παλάμες. τρέχουν οι παλάμες στον θώρακα. τρέχει ο θώρακας και τυλίγεται στα γόνατα. τρέχουν τα γόνατα και φιλάνε το πάτωμα. σηκώνεται το πάτωμα και γίνεται ταβάνι. μνήμες πάσσαλοι. καρφωμένοι στο μυαλό. που είσαι; που είσαι; που είσαι; που είσαι; και εγώ που; μιλάω. μιλάω. που; κάθομαι εδώ και βρέχομαι. βρέχει χωρίς να βρέχει. κάθομαι εδώ και κάθομαι. εγώ εδώ. απέναντι η σκιά μου. και πιο μακριά ο αντίλαλος. έτσι για να φαινόμαστε πολλοί. κάθε που μετράει το άδειο. φυσάει άδειο δωμάτιο. πιάνομαι γερά μη με σαρώσει ο αγέρας. βρέχει. ανεβαίνω το νερό. μόνη. το κορμί μονάχο. ούτε κουπί ούτε τίποτα. κυλούσα χρόνια. έτσι κυλούσα. χρόνια. μέχρι κάτω χαμηλά. μέχρι το μαύρο. μόνη. εγώ και το μαύρο. μόνοι μας. απόγευμα. δεν είχε δύσει ο ήλιος. είχε αραιό σκοτάδι. ανάμεσα στα φύλλα και στους μίσχους. φλογερό. αβάσταχτο σκοτάδι. ένα σκοτάδι έτοιμο από χρόνια. ένα δέντρο σηκώνεται από το στήθος μου. με κρύβει. ένα πυκνό ανήμερο δέντρο. κλαδιά και φύλλα τυλίγονται πάνω μου. και το μαύρο σιωπηλό. σαν άδειο δωμάτιο. φοβάμαι. δεν έχω λόγια και μιλάω με φθόγγους. φοβάμαι. τα μάτια. τα μάτια στάζουν χιόνι. δεν λένε τίποτα. ούτε μια αλήθεια. τίποτα. τα μάτια τίποτα. τίποτα τα μάτια. ούτε μια αλήθεια. φοβάμαι. μη φοβάσαι. αν φοβηθείς καταδικάζομαι. καταλαβαίνεις; δεν θα μπορούσες να μ’ έχεις. καταλαβαίνεις; έχω πεθάνει πολύ πριν σε γνωρίσω. είμαι νεκρή πριν σε βρω. δεν σε πρόλαβα. δεν ήξερα ότι θα έρθεις και πήγα και πέθανα. δεν το ήξερα. συγνώμη. δεν μπορείς να με έχεις. είμαι νεκρή. δεν μπορείς. δεν ήξερα ότι θα έρθεις. δεν το ήξερα. συγνώμη. δεν ήξερα και πέθανα. αν το ήξερα θα άντεχα λίγο παραπάνω. δεν μπορείς να με έχεις. δεν μπορείς. συγνώμη. κάθε μέρα αγγίζω τα χέρια τα πόδια το κεφάλι. να μην ξεχνάω ότι υπάρχω. ύστερα μόνη μένω. με ένα ξένο σώμα. άγνωστο σώμα. σώμα μου. δεν με γνωρίζω πια. δεν υπάρχω πια. δεν θέλω πια. φοβάμαι. φοβάμαι. κρυώνω. σκέπασέ με. κρυώνω. πονάει το κορμί μου απ’ το κρύο. μη με αφήνεις μόνη. σε χρειάζομαι. χρειάζομαι τα δόντια σου. τα μάτια σου. τη φωνή σου. τη γλώσσα σου. τα νύχια σου. μην με αφήνεις να πεθάνω. φίλα με. φίλα όσο αντέχεις. φίλα με. θέλω να κατοικήσω στο στήθος σου. φίλα με. κράτα με. φίλα με. φοβάμαι. χωρίς εσένα. φοβάμαι. αγκάλιασέ με. φίλα με. κοίτα με στα μάτια. να με θυμάσαι. ακούς; να με θυμάσαι. τώρα είναι η ώρα. που οι τοίχοι άρχισαν να ξεφτίζουν. που το δωμάτιο βαριανασαίνει. που η γλώσσα γδάρθηκε. μου λείπεις. οι διαδρομές των χεριών σου. μου λείπουν. έχεις όμορφα δάχτυλα. όμορφα δάχτυλα έχεις. έχεις δάχτυλα. δεν αγγιχτήκαμε. μαζί δεν. δεν μαζί. έχεις δόντια. δόντια όμορφα. το δάγκωμά σου. δαγκώνω. το δάγκωμά σου. μοβ λεπτομέρεια. το δάγκωμά σου ανεμώνη. μοβ πολύ. εγώ λεπτομέρεια. ύπερος κυανός. πάνω στο δάγκωμά σου. φίλα με. απόψε. μην φύγεις. σκέπασε το κορμί μου. με το βλέμμα σου. οι κουβέρτες έλιωσαν. κρυώνω. η παγωνιά. γκρέμισε την σκεπή. οι νυχτερίδες. πετούν χαμηλά. κρυώνω. βοριάς σαρώνει. γέμισε κι αυτό το ποτήρι. διψώ. μιαν ανάσα ζεστή κέρασέ με. μου λείπεις. κρυώνω. κενό. κρυώνω. χιονίζει παντού απουσία. σπασμένοι φράχτες. σκουριασμένα κλειδιά. φόβοι ανθοδέσμες. κίτρινα κρίνα κόβω. δακρύζει ο βλαστός. κίτρινο κλάμα. κουρνιάζει στα χέρια η σιωπή. σιωπή άσπρη. έξω αιώνια χιονίζει. έξω ερημιά. να με θυμάσαι. υποσχέσου. να με θυμάσαι. έβαλα πλώρη. φεύγω. χωρίς άνεμο. χωρίς πανιά. ξυλάρμενη. οπτικό πεδίο. πλώρη. στροφή. κίνδυνος. ακτή αφιλόξενη. φεύγω. στο γαλάζιο της ψυχής τ’ απέραντο. φεύγω. δεν. δέντρο . φύτρωσα. ξεράθηκα. είμαι. ήμουν. να με θυμάσαι. όλη μου τη ζωή. όλη μου τη ζωή ήθελα κάποιον να με θυμάται.

Α στερητικό

Όλες μου οι μέρες
και οι νύχτες μου όλες
μ' ένα Α στερητικό
αρχίζουν και τελειώνουν

πρόκες γέμισε η ζωή
η αδωροδόκητη
κι εγώ η ξυπόλητη
πού να πατήσω, πες μου!