Απόγνωση

Για λίγη αγάπη στα σκουπίδια έψαχνε
μα η πεινασμένη τίποτα δεν βρήκε
είχε από ανίερους η αγάπη φαγωθεί

ένα μπουκάλι βρήκε μοναχά
με τραύματα γεμάτο και πένθη-μαχαιριά

Ανυποψίαστος

Πού οδηγούμεθα; αναρωτήθηκε
στο μαύρο παραδομένος του θανάτου
σ’ αυτήν τη σιωπή την απέραντη
να καταλάβει δεν ημπόρεσε
πως ήδη στο τίποτα είχε οδηγηθεί

Πρέπει

Τρέχω
τις δουλειές να προλάβω πρέπει
το σίδερο καίει καίνε τα μάτια
ένα χέρι γαμψό ξεριζώνει
τα μοβ κυανά και μαύρα σωθικά
κομματάκια χιλιάδες ένα κανένα
να τα μαζέψω στο καλάθι πρέπει
μαζί με τ’ ασιδέρωτα

τρέξε! τρέχω
δίχως φιλί δίχως αγκαλιά
το σίδερο καίει τα μάτια καίνε
ανάσα καμιά

Άζωη ζωή

Σαν φυτό τη ζωή της έζησε
που όμως δεν άνθισε ποτέ
παιδιά του ήλιου δεν γέννησε
μονάχα λύπη σκοτεινή

θυμάσαι Μαρία, Ελένη, Σοφία;
θυμάσαι που κάποτε
όνειρα άκαυτα έκανες;