Φωνές και ψίθυροι

 
Κρύψου, μου φωνάζει κάποιος
απ' τα τρίσβαθα του εντός μου
κι εγώ ψιθυριστά του απαντώ,
είμαι δεν είμαι διαφορά καμιά

πόσο δυνατή έπειτα η σιωπή
σχεδόν με ξεκουφαίνει

Σαν θα πεθάνω

 

Σαν θα πεθάνω μια νύχτα

σ’ ένα σκοτάδι μαύρο

σε μια θάλασσα άγρια

ένα σμήνος πουλιών κάτασπρων

το καλό θα τραγουδούν κατευόδιο

 

άδειες φωλιές πια τα μάτια μου

σε δάσος θα ξενιτευτούν πυκνό

ή σ’ έναν κήπο ολάνθιστο

θα ψάχνουν σε φύλλα πράσινα

την καρδιά μου την άγρια

που σε ύπνο εκοιμήθη αθώο

κρατώντας στα σπλάχνα της

ένα ψάρι κόκκινο και πελώριο

με δόντια μικρά και σπασμένα

 

σαν θα πεθάνω μια νύχτα

άνεμος θα φυσάει άγριος

θα θρηνεί μια κουκουβάγια ματαίως

μια μάνα από καιρό νεκρή

με μαύρο θα σκεπάζει του πένθους πανί

ένα φεγγάρι σφαγιασμένο

 

 

Εν πόλει

Περιενδεδυμένοι μανδύα περίτεχνο

άνθρωποι φτηνοί με μάτια σαύρας

ως σμήνη κατηφόριζαν όχλου επικίνδυνου

λυμαίνοντας τη μισοφαγωμένη πόλη

ερπετές φωνές ξέσκιζαν το γαλακτώδη αέρα

φίδια φοβισμένα απολεπίζονταν

φολίδες γέμισαν οι κίτρινοι δρόμοι

ώρες παχύρρευστες εκκένωναν

παγωμένες φαντασμάτων ανάσες

 

τσακισμένοι οι προδομένοι και κατάκοποι

απ’ το γνέσιμο λόγων ανείπωτων

οι των τιμαλφών ιερών κληρονόμοι

του δικαίου κοιμόταν το σκυλίσιο ύπνο

 

 

Η μοίρα η κακή

Στεγνωμένες σκιές κατοικούσες σ’ ασφυκτικά περίκλειστα σπίτια. Μία αγέλη από βρώμικες ζωές, από προσωπεία νεκρικά, από χέρια αδημοσύνης που πλέκονται και ξεπλέκονται, με μάτια ολάνοιχτα επίκλησης φτηνής.

Ποτέ δε μίλησαν, δε απαίτησαν τίποτα ποτέ. Στις λευκές της ζωής τους ημέρες προτάσσουν στήθος μαραμένο, καλυμμένο από κλωνάρια αξιοθρήνητα χάρτινης διαφυγής. Σέρνουν ξυπόλυτοι της ύπαρξής τους τα υπάρχοντα από δωμάτιο σε δωμάτιο σε μια κίνηση άσκοπη και διαρκή, υστερικά κλαίνε, επίκληση κάνουν αξιοπρεπούς ζωής.

Έτσι. Με χέρια που πλέκονται και ξεπλέκονται δίχως ποτέ τα της ζωής να πράττουν, ψευτοζούνε ψιθυρίζοντας πως η μοίρα τους φταίει που τους έλαχε κακή.

Ανθρωπάκος

Κατάπινε τον κόσμο αμάσητα
στου υπονόμου τη δυσοσμία
ν’ επιβιώνει μονάχα τον ένοιαζε
να λατρεύει με τον καιρό έμαθε
τη μέγγενη που τον έσφιγγε
το δράκο που βρυχάται κι φτύνει

"Κύριε δόξα σοι" έλεγε
ανάθεμα δεν έριχνε ποτέ του
στων βασιλιάδων τις αυλές
ως σκουλήκι έρποντας προσκύναγε

με μια παραφροσύνη συνετή
ζούσε ο ανθρωπάκος
τη μίζερη ζωή του