Συχνά μένω ξάγρυπνη τις νύχτες
να θυμηθώ προσπαθώντας ποια είμαι
ποια είναι αυτή με τα ρούχα τα μαύρα
που τρώει το ψωμί και το νερό μου πίνει
που τριγυρνά στο σαλόνι μου άσκοπα
που στο κρεβάτι μου ακάλεστη κοιμάται
πολύ μ’ ενοχλεί αυτή η άγνωστη
που διαρκώς τα έπιπλα αλλάζει
που τα κάδρα ξεκρεμάει απ’ τους τοίχους
που τεντώνει και κουνάει τα χέρια της
τα χέρια της που τα πάντα αγγίζουν
που χτίζουν γκρεμίζουν και λησμονούν
κρατώντας ένα κλειδί μικρό και μονάκριβο
που κλειδώνει κι αφήνει τη σκόνη απέξω
τα ψίχουλα αφήνει απ’ το χαλάκι κάτω
μιας πόρτας κλειστής σχεδόν σφραγισμένης
