Στεγνωμένες σκιές κατοικούσες σ’ ασφυκτικά περίκλειστα σπίτια. Μία αγέλη από βρώμικες ζωές, από προσωπεία νεκρικά, από χέρια αδημοσύνης που πλέκονται και ξεπλέκονται, με μάτια ολάνοιχτα επίκλησης φτηνής.
Ποτέ δε
μίλησαν, δε απαίτησαν τίποτα ποτέ. Στις λευκές της ζωής τους ημέρες προτάσσουν
στήθος μαραμένο, καλυμμένο από κλωνάρια αξιοθρήνητα χάρτινης διαφυγής. Σέρνουν
ξυπόλυτοι της ύπαρξής τους τα υπάρχοντα από δωμάτιο σε δωμάτιο σε μια κίνηση
άσκοπη και διαρκή, υστερικά κλαίνε, επίκληση κάνουν αξιοπρεπούς ζωής.
Έτσι.
Με χέρια που πλέκονται και ξεπλέκονται δίχως ποτέ τα της ζωής να πράττουν,
ψευτοζούνε ψιθυρίζοντας πως η μοίρα τους φταίει που τους έλαχε κακή.
