Νύχτα έξω, Λενιώ, κοίτα! Έχουν ανάψει από ώρα στους
δρόμους τα φώτα, πηγαινοέρχεται κόσμος βιαστικά στην Πατησίων, ένας μεθυσμένος
τη διασχίζει τρεκλίζοντας και παραμιλώντας δυσνόητα πράγματα - όπως, πού
είμαστε, πού πάμε, να μάθουμε πρώτα ποιοι είμαστε. Στο λεωφορείο Α8 Μαρούσι-Ν.
Ιωνία-Πολυτεχνείο μια γυναίκα το μέτωπο πιάνει με τα χέρια κι αναστενάζει
βαθιά, ένα αγόρι στρώνει τα μαλλιά του έξω από ενός μαγαζιού τη βιτρίνα, ένα
κορίτσι γκριμάτσες αστείες κάνει στον καθρέφτη μπροστά, ένα ζευγάρι τον έρωτά
του να ζήσει τρέχει μες στα λευκά του κρεβατιού σεντόνια, στην Πατησίων στο 258
μια αηδονόλαλη με πάθος για κάποιον Νικηφόρο τραγουδά, στη γωνία έξω από μιας
πολυκατοικίας την είσοδο ένας άστεγος ήδη κοιμάται, "δεν πάει άλλο ως εδώ
ήταν" μια φωνή πίσω απ’ το παράθυρο ουρλιάζει, κρέμεται ένας λυγμός στης
ΔΕΗ τα καλώδια, δυο άνθρωποι-φαντάσματα στα πεζοδρόμια καταρρέουν, χέρια γέρικα
σφιχτά κρατιούνται, μια γυναίκα μεσόκοπη με χείλια σουφρωμένα το φανάρι με κόκκινο
περνά, ένας άντρας περπατάει με πρόσωπο πανί-τσαλακωμένο και μάτια να κοιτούν
στο πουθενά.
Απ’ τα ρούχα κάτω, μέσα απ’ το δέρμα, πίσω απ’ τους
τοίχους, πάνω στο δρόμο κυλάει η ζωή. Νύχτα έξω, Λενιώ, κοίτα!
