Φωνή
έχω ασπαίρουσα
τούτες
τις ώρες που η Σελήνη
λαμποκοπούσα
στους δρόμους σέρνει
τ’
ασημένια της φορέματα
απουσίες
μόνο και σιωπές χάρτινες
σε
πέτρες εφτασκάλιστες
μ’
αυλακιές βαθιές
να
εκλιπαρούν το βλέμμα
που
θρέφεται απ’ την αιώνια
την
άκρατη των λύκων πείνα
την
τεμαχισμένη κι αιμορραγούσα
απ’
της μνήμης τη λάμα
την
που χαράζει σάρκα και ψυχή
την
από αιώνες γερασμένη
χώμα
ή τέφρα ανυπεράσπιστη
στων
τυμβωρύχων τη βεβηλότητα
ολομόναχη
κι αστέγαστη
εσαεί
βορά καθίσταμαι
ως
η της ζωής ανεχόρταγη
τα
ριζωμένα χρωματίζοντας
στης
ομίχλης το λευκό
ματαίως
επικαλούμενη της όρασης
την
ιερότητα την μ’ ευωδία ραντισμένη
λεμονιάς
και γιασεμιού
την
που χιμάει στο προσφερόμενο
το
φως τ’ αυγερινό
στις πληγές έμφοβο σφαδάζει το
κόκκινο
μακριά
από μένα
μακριά
από μένα
