Κράτησε
πολύ ετούτη η νύχτα
ετούτος
ο βράχος ετούτο το λευκό
το
ματωμένο και διάτρητο σώμα
η
αμηχανία της ύπαρξης κράτησε πολύ
κουβέρτα
ευσπλαχνική στην παγωνιά
του
ήλιου οι εύσαρκες ακτίνες
γαλαζοπούλια
φωλιές περίτεχνες
υφαίνουνε
σ’ ερειπωμένες στέγες
αστραποβολούντα
φύλλα μελλούμενα θροΐζουν
τον
εαυτό τους παίρνοντας πολύ στα σοβαρά
μαράθηκαν
τα σαρκοβόρα άνθη
ολόλαμπρα
κι ανέσπερα γεννήθηκαν
τούτος
ο χρόνος υπόσχεται
τα
ρημαγμένα να μυρώσει
αν μια
φορά Άνοιξη
Άνοιξη
πάντα
