Με
καταδίωκε ένας ήχος μονότονος
ένα
κρα-κρα στο κρανίο σφηνωμένο
ένας
φόβος θηλιά που το σφίγγει
έντρομη
αναποδογύρισα το σπίτι
τη
σκεπή οξύπρυμνο έκαμα σκαρί
στα
κατάρτια τα παράθυρα κρέμασα
τ’
άναψα κι ύστερα τα κάπνισα
μέχρι
τα κόκαλα κιτρίνισαν τα δάχτυλα
ως
σύννεφο απ’ το ταβάνι κρεμάστηκε ο καπνός
στάλες
χοντρές έσταζαν στα δωμάτια τ’ άδεια
μ’
ένα προαίσθημα κακού
πίσω
μου έκλεισα πόρτα και βροχή
το
χέρι άπλωσα τσαλάκωσα τον ήλιο
σε
τσέπη διάτρητη τον έκρυψα
που
ξέρεις, μουρμούρισα
κάπου
κάποτε μπορεί να χρειαστεί
