Θηρία την τριγυρίζουν. Την κατοικούν. Την τρώγουν. Δεν είναι δικό της το σώμα πια. Το δωμάτιο δικό της δεν είναι. Εις μάτην φωνούν οι αλέχτορες. Εκείνη κεκοιμημένη. Η καρδιά της, ακατάστατα χτυπά. Τι αλλόκοτο που ακόμα την ακούει!
Εκείνη άδεια. Τα ντουλάπια, τα συρτάρια, οι καρέκλες, το κρεβάτι, τα ράφια. Γεμάτα όλα. Όλα ξέχειλα.
Δεν έχει τόπο η ζωή για να σταθεί.
