Στα λασπόνερα πέφτει η μέρα
τα σακάτικα πόδια της σέρνοντας
σχεδόν σε ακαμψία σχεδόν νεκρική
βρίσκονται των αποσυνάγωγων τα χέρια
τι να κρατήσουν
να κρατηθούν από πού
στενάζουν τα
ρούχα
στου ήλιου τη μεσίστια ανατολή
των ματιών τα δάκρυα
σε ρυτίδες-χαράδρες λιμνάζουν
σκάβουν
λάκκους τ’ άκαμπτα χέρια
και λίγο πριν πεθάνουν
θάβονται αμετάκλητα μέσα τους
