Αφήνω μισάνοιχτο ένα όνειρο
έτσι μαρτυρικά όταν κείτομαι πάνω
σ' ένα θανατικής καταδίκης ικρίωμα
απατηλές προσδοκίες γεμάτο
επώδυνα χάθηκαν στης μνήμης τα όρια
οι σκέψεις που κλεισμένες μείνανε
αγκάθινες παρενθέσεις επιθυμίες φλεγόμενες
που αδρανείς απομείνανε
δεκάδες της πορείας οι παγοδρόμοι
με τις γυαλισμένες τους λεπίδες
με τις αιχμηρές τους ακίδες να καρφώνουν
τις αισθήσεις βαθιά στο χιόνι το λευκό
όταν το αίμα στάλαζε βασανιστικά
και τις μέλλουσες διαδρομές χάραζε
ξεδιψούσα με δάκρυα πορφυρά
τις απέραντες της ζωής στέπες
τ’ αθρυμμάτιστα παράθυρα άνοιγα
τα σκουριασμένα της ψυχής έτριβα σίδερα
που με τεράστιες άγκυρες έμοιαζαν
στις διαδρομές μου μεταμορφωνόμουν
στου φεγγαριού το γλυκό αντιφέγγισμα
της πρωινής δροσάδας την ανατριχίλα
της μπόρας την πάμφωτη αστραπή
της αυγινής πνοής το σήμαντρο
της ζωής μου ολάκερης γινόμουν το φως
