Πάνω απ’ τη στέγη του σπιτιού
κάτασπρο ρίχνει χιόνι πυκνό
κάθε που παράδοσης σηκώνει
σημαία
όλες οι εποχές χειμώνες
γίνονται
κάθε που νυχτώνει στην οδό
πουθενά
στο σπίτι μέσα στο σαλόνι το
άδειο
μονάχη κάθεται καρτερά και
φλέγεται
ποιος ξέρει τι - ποιος ξέρει
από πότε
της ματαίωσης γλύφει τις πληγές
πυρετώδης πάντα κι ανήσυχη
αναζητά
κάποια του κόκκινου απόχρωση
του πάγου της το άσπρο για να
σβήσει
