Το σπίτι. Έν’ άγριο ζώο που μέσα της ορμά και την ξεσκίζει μία, δύο, φορές είκοσι, φορές εκατοντάδες. Κι αυτή με ένα του πόνου κλάμα γοερό να μετράει κι όλο να μετράει τις δαγκωματιές.
Σούρουπο, νύχτα, φεγγάρι, ήλιος. Ύστερα πάλι νύχτα. Πίσσα σκοτάδι τύλιγε σαν αραχνιά το σπίτι. Ως τραύμα κοιμάται. Μαρμαρωμένη κείτεται στης ερημιάς τα βράδια. Πάνω σε κρεβάτι σακάτικο, του ύπνου το βύθισμα την έπαιρνε. Στην παγωνιά ενός ονείρου κατάλευκου που σαν σουγιάς την καρφώνει. Ξεχύνονταν μαύρο νερό και ψάρια νεκρά από μέσα της. Δίχως βάρκα. Δίχως σωσίβιο. Ολονυχτίς πνιγόταν.
Αυτά τις νύχτες γινότανε. Τις άλλες ώρες, όλα κυλούσαν προβλέψιμα.
