Κατάπινε τον κόσμο αμάσητα
στου υπονόμου τη δυσοσμία
ν’ επιβιώνει μονάχα τον ένοιαζε
να λατρεύει με τον καιρό έμαθε
τη μέγγενη που τον έσφιγγε
το δράκο που βρυχάται κι φτύνει
"Κύριε δόξα σοι" έλεγε
ανάθεμα δεν έριχνε ποτέ του
στων βασιλιάδων της αυλές
ως σκουλήκι έρποντας προσκύναγε
με μια παραφροσύνη συνετή
ζούσε ο ανθρωπάκος μας
τη μίζερη ζωή του
