Ο γιατρός τής παίρνει το σφυγμό, την πίεσή της μετρά, τους χτύπους της καρδιάς σε στηθοσκόπιο. Χαμογελώντας, να θυμηθεί τρεις λέξεις τής ζητάει: μπλε, γιασεμί, παράθυρο. Το στόμα της ανοίγει η μαμά, αλλά, τίποτα όμως δε λέει. Ο γιατρός τις ίδιες λέξεις, με την ίδια σειρά να επαναλαμβάνει: μπλε, γιασεμί, παράθυρο. Η μαμά το στόμα της και πάλι ανοίγει: μπλε… μπλε… μπλε… Προσπάθησε τις λέξεις και τις τρεις να θυμηθείς, υπομονετικά, της λέει ο γιατρός ξανά: μπλε, γιασεμί, παράθυρο. Η μαμά λέει μπλε… μπλε, γιασεμί. Την άλλη, λέει, δεν τη θυμάμαι. Προσπάθησε λίγο ακόμη, της απαντά ο γιατρός, είναι κάτι που στα σπίτια ό λ α υπάρχει. Δεν ξέρω, η μαμά απαντά. Τίποτα δεν υπάρχει στα σπίτια, γιατρέ. Τίποτα. Αυτή τη λέξη θα ‘πρεπε να μου βάλεις˙ θα τη θυμόμουνα αμέσως.
Ανοίγεις με το τίποτα παράθυρο;
Μπλε και με γιασεμί, γιατρέ;
