Μαύρο φίδι φωλιασμένο
μεθοδικά δηλητήριο σκόρπισε
κακοφόρμισαν σώμα και ψυχή
της αθωότητας η πανοπλία
αμέτρητες γέμισε ρωγμές
δυνατός κρότος ξερός
επικυρώνει τη διάλυση
δεύτε κοράκια λάβετε βορά
αίμα μυρίστε νιώστε ζωντανά
από απελπισία ίσως ή ελπίδα κρυφή
ό,τι απέμεινε, σε ξέφωτο κούρνιασε ζωής
μέσα από ρωγμές μπαίνει το φως
ο άνεμος τρυφερά ψιθύριζε
Φόβος μήπως
ή μήπως προνόηση σοφή;
απ’ όλους επιμελώς έκρυβε
την πλευρά της την αθέατη
σελήνη
(ανεξερεύνητη
έστω)
δεν έγινε ποτέ
Η νεκρή μητέρα μου έρχεται
τη μια νύχτα μετά την άλλη
με το μάτι της το επικριτικό
το δάχτυλο δεικτικά το κουνάει
τη μια νύχτα μετά την άλλη
τη βλέπω αυστηρή κι αγέλαστη
ακούω τη στεντόρεια φωνή της
μια άχρηστη ήσουν και είσαι
τίποτα στη ζωή σου δεν κατάφερες
ατίθαση ανόητη και ξεροκέφαλη
από λάθος σε λάθη πέφτεις
μια άχρηστη
μια άχρηστη είσαι
τη μια νύχτα μετά την άλλη
η μητέρα μου με κατατρώγει
Έβρεχε πάντα ανάμεσα
στον εαυτό μου και σ’ εμένα
με νεροποντές κι αστραπόβροντα
περνάγανε οι μέρες όλες
αμετάκλητα κι οριστικά
φθινόπωρο ήμουν ανεμόδαρτο
μιας υγρασίας ήμουν έρμαιο
που ύπουλα μονίμως με κατέτρωγε
στα άδυτά της στεγνά
βρυχιόταν η ψυχή
Ακουμπάει
η φωνή μου
στα
κλειστά παράθυρα
στην
άδεια πολυθρόνα
στο
θλιμμένο τραπέζι
στα
σεντόνια τ’ άδεια
γδέρνει
τους
τοίχους
το
πάτωμα
το
πρόσωπο
τη
σάρκα
φωνή
αιμορραγούσα
στάζει θλίψη ιερή
άγνωρη
κι άγρια
για σένα