Προσμονή

 

Καλπάζουμε στην πλάτη της σιωπής

στις φτερούγες ονείρων νεκρών

γυρεύοντας έναν κήπο σκιερό

της ψυχής ν’ απιθώσουμε τις ρίζες

κι ως τότε μέχρι ρανίδας πίνουμε

της πίκρας την αόρατη βροχή

αποσαρκωμένοι κι ανυπόδητοι

πνιγμένοι σε φεγγάρια μαύρα και πικρά

μιας προσμονής απαρηγόρητης

Εγέρθητι

Άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει

πριν του ψεύδους σου η ζωή σε παραλύσει

πριν ζήσεις μ' ευτέλεια αχρειότητα και θλίψη

πριν χρειασθεί, για να σωθείς, θαύμα να γίνει

 

 

Έρημο σώμα

 

Μόνη. βυθίζεσαι. μόνη. κεφάλι σκυφτό. παραπαίον σώμα. βήματα. μόνη. πάνω-κάτω στο σπίτι. έρημο σπίτι. παραπαίον σώμα. ξεβρασμένο σώμα σε σπίτι έρημο. βήματα-αράχνες. σπίτι-παγίδα. πάνω-κάτω στο σπίτι. αράχνες σε σπίτι-παγίδα. βήματα. ερημιά. χέρια μόνα. γδέρνουν ματώνουν το σώμα. ερημιά. πάνω-κάτω στο σπίτι. τ' αδυσώπητα κι ανείπωτα. στους τοίχους στο πάτωμα χαραγματιές. τ' αδυσώπητα κι ανείπωτα χαραγματιές. έρημο σώμα. χθόνιο. χέρια έρημα. γίνονται σκιές και χάνονται στη νύχτα. τα χέρια. το σώμα. στο έρημο σπίτι. το γεμάτο των ανείπωτων κι αδυσώπητων τις χαραγματιές.

πάνω-κάτω στο σπίτι. βήματα ξυραφιές. βήματα ραψωδοί ψυχής ερημωμένης. μόνη. μόνη. μόνη. αγωνίας παραλήρημα. γύρω σκιές. παγωνιά. γύρω σκιές και κουρέλια. γύρω έμβρυα νεκρά. ερώτων σαρκοφάγων. νεκρά τα πολυπόθητα τα έμβρυα. νεκρά. κρεβάτι σαβανωμένο. έρωτες έμβρυα νεκρά. μόνη. μόνη. μόνη. πηγάδι που στον πάτο σε ρουφάει. βυθίζεσαι. κρεβάτι-πηγάδι που σε ρουφάει. παγωνιά. ούτε ένα χέρι να σε τραβήξει. ούτε ένα χνώτο να σε ζεστάνει. παγωνιά. πάνω-κάτω τα παγωμένα μέλη. έρημα κινούνται στο πουθενά. ερήμους ματαίως ενώνουν. μάταια βήματα. βήματα μάταια πάνω σε γυαλιά. σπασμένα ματωμένα γυαλιά. σπιθαμή προς σπιθαμή βήματα αιμάτινα. σε σχοινί τεντωμένο. σε κουζίνα-σαλόνι-δωμάτιο. βήματα. παγωμένα βήματα σε σχοινί τεντωμένο. μόνη. μόνη. μόνη. ερημιά.

 

 

Ζωή στραγγισμένη

Πρέπει φροντίδα. Πρέπει παιδιά. Πρέπει σπίτι. Πρέπει δουλειά. Πρέπει πλύσιμο, ξεσκόνισμα και σίδερο. Πρέπει γονείς. Πρέπει νοσοκόμα, μαγείρισσα, κουβαλήτρια, τροφός. Πρέπει γάμοι, βαφτίσεις, κηδείες, μνημόσυνα. Πρέπει δυνατή. Πρέπει αντοχή. Πρέπει να τρέξει, να προλάβει, να προβλέψει, να στηρίξει, να υπομένει, ν’ αναλάβει κι’ αυτό κι’ εκείνο κι’ ετούτο και τ' άλλο.

Μέρα τη μέρα πότιζε αδιάλειπτα των πρέπει τα θεριά. Χρόνο το χρόνο ανεμόδαρτη κι απότιστη ξεραίνονταν η δίχως ζωή, ζωή της.

Τώρα κανείς. Άδεια ζωή στραγγισμένη. Στη σκοτεινή αφέθηκε τη θάλασσα του τίποτα, π’ αθόρυβα και ύπουλα την έπνιξε.

Οικεία μοναξιά

 

 © #krystalliaphotography

 

Στης νύχτας τη βουβή αγκαλιά
σκιές κουρνιάζουν
κορμιά άδεια
με καπνού βλέμμα
που σαν μνήμη παγώνει

κάποιες νύχτες σε γλώσσα οι σκιές
μου μιλάνε σιωπηλή
κάποιες άλλες πίνουν και γελούν
σαν φίλες παλιές ξεχασμένες
και λέω τότε πως ίσως τελικά
η μοναξιά δεν είναι ξένη