Τώρα που πέθανα μ’ αγαπάτε όλοι
πως ήμουν φωτιά νερό κι αέρας
λέτε
πως το γέλιο το κλάμα μου
θάλασσα
πως ήταν τα μάτια μου φεγγάρι
και ήλιος
πως μ’ αίμα έγραφα τον κάθε
στίχο
πως καταπραϋντική τέχνη κατείχα
άνθρωπος πως ήμουνα σοφός
αγωνιστής γεμάτος καλοσύνη
τώρα
που πέθανα για μένα όλοι μιλάτε
φίλοι-κοράκια ανενδοίαστα
τα κομμάτια μου μοιράζετε
"τον ήξερα καλά" λέτε
"τον θαύμαζα πολύ"
τώρα
ως πρέπει
σιωπούν οι ελάχιστοι δικοί
τότε
που ζούσα ω! κάλπικοι υποκριτές
στον απέραντο επιπλέοντας
τον λαμπερό σας βόθρο
λυσσαλέα την ύπαρξή μου
είχατε όλοι απαρνηθεί
