Πύρινη ως φωτιά
που ανεμοστρόβιλοι αρπάζουν
δεν υποτάχτηκα ούτε αγάπησα
τόσο εσένα που άγρια με θέρισες
όσο αγάπησα των ματιών σου
τα ναυαγισμένα καράβια
με τα τραγικά ονόματα
τους μακρινούς φάρους
το λαμπυρίζον μαύρο τους
τόσο πολύ που αγάπησα
τις νύχτες που γύρευα μόνη
το χαμένο να βρω εαυτό
τις νύχτες που γυρνούσα μόνη
χωρίς να μ’ αγγίζει κανείς
τις νύχτες που μέσα μου σκότωνα
κάθε παλιά αυταπάτη
