φωτογραφία: Χρήστος Σασόγλου
Πέρασαν νεκρά ψάρια από τη μνήμη
ιχνογραφώντας στην άμμο
ξεσκεπάζοντας σάρκες θειάφι ανάσες
είχα πολλές ανύπαντρες λέξεις στο στόμα
τις ένοιωθα να κολυμπούν προς τα χείλη
βυθίζομαι και πάνω μου να χτίζονται έρημα σπίτια
–πες τους πως χτίσανε εδώ
γιατί φύσαγε άνεμο τυφλό
πες τους πως
γκρεμίστηκε της αθωότητας ο κόσμος–
μην αγγίζετε
αγγίξτε μονάχα λίγο
μην αγγίζετε
το παιδί γελάει το παιδί έχει όρεξη το παιδί στην παραλία
ή εκείνο στο πάρκο το παιδί με τις φίλες του στο
σχολείο
μόνο στο σπίτι να ιδρώνει μόνο στον καθρέφτη να μιλά
το παιδί στις φωτογραφίες ή εκείνο κάτω απ' το νερό
το παιδί στο βράχο με το μαγιό
ή το παιδί με το ξεφούσκωτο μπαλόνι
το παιδί εκείνο με το βραχνιασμένο κλάμα
που στα έξι το βίασαν
το παιδί στα σκαλιά που ουρλιάζει βοήθεια
–μαμά μαμά μου που είσαι μαμά μου;–
το παιδί που έσπασε σε κομμάτια χίλια
το παιδί με τον μαύρο ήλιο. με το μαύρο βλέμμα
που άνυδρο μεγαλώνει
κι ύστερα ζαρώνει. κι ύστερα χάνεται
αγγίξτε μονάχα λίγο
ή καλύτερα καθόλου μην αγγίζετε
το παιδί που φοβάται που το σώμα του σιχαίνεται
το παιδί που ζει τρομαγμένο
με το γερασμένο μέτωπο και το περίεργο χαμόγελο
μ η ν α γ γ ί ζ ε τ ε
το παιδί με το βλέμμα πληγωμένου ελαφιού έχει πεθάνει
(Την Κυριακή κοίταζα τη μάνα μου που κοιμόταν
κουρασμένη κι αναρωτιόμουν πώς θα ‘ταν άραγε αν μπορούσα να ‘μπαινα και πάλι
στην κοιλιά της)
