Ακούστε με!

Ξεπηδά μέσ’ από τις σκιές χαλασμένου σπιτιού
(οι σωλήνες οι φλέβες το αίμα τα έπιπλα)

με ζοφερή την αφή τηλεφωνεί απελπισμένα
(από χρόνια κομμένες γραμμές και ζωή)

Πα-ρα-κα-λώ, παρακαλώ ουρλιάζει, ακούστε με!
Ακούστε με! 

 

(τα κεραμίδια πέφτουν)