Ξέρεις
τι είναι μια ζωή ολόκληρη; (Μια ζωή). Τέσσερις τοίχοι, ένα παράθυρο. Βάσανο το
παράθυρο. Ξέρεις τι είναι, να κοιτάζω τις ζωές τις ξένες; Να κοιτάζω λαθραία.
Δική μου δεν έχω. Ένα παράθυρο το βιος μου. Περιουσία λειψή και κλεμμένη.
Σταμάτησε το τηλέφωνο από καιρό να χτυπά. Σταμάτησε. Σιωπή. Δεν θυμάμαι αν το
έπαυσα εγώ ή μόνο του οριστικά σταμάτησε. Διεκόπη έκτοτε κι αυτή της βιωτής η
κρούση. Ο δρόμος άδειος. Ο δρόμος δεν οδηγεί ποτέ ανθρώπους εδώ. Ποτέ. Δικούς
μου ποτέ. Καταραμένος άδειος δρόμος. Ζωή και δρόμος άδειος. Εγώ δωμάτιο. Εγώ
σιωπή. Δωμάτιο χτισμένο η ζωή μου. Δεν τόλμησα να βγω έξω, δεν. (Τόλμησα;) Με
φόβο μεγάλωνα μη λάθος κάνω. Έκανα. Χιλιάδες λάθη. Κουρτίνες στο παράθυρο.
Κλειστές κι αδιαπέραστες καν έναν να μη δω. Να μη με δει κανείς. Μόνη, όμως,
δεν είμαι ποτέ. Μόνη τα βράδια ποτέ. Φτιάχνω ανθρώπους πήλινους. Ανθρώπων
ομοιώματα ποιώ από χώμα, από νερό και μνήμες. Τους αγγίζω. Τους μιλώ. Τους
ερωτεύομαι. Τους θρυμματίζω, στο τέλος, πάντοτε. Σ’ ένα δωμάτιο-βρόγχο ζω.
Φωλιάζω σε υγρές και λασπωμένες σιωπές. Σιωπηλός και ακλυδώνιστος βίος. Μην
τίποτε ακουστεί. Τίποτα μην ξεφύγει. Δωμάτιο-φυλακή. Στόχος. Αν κινηθώ προς την
έξοδο γίνομαι στόχος. Γίνομαι πληγή κι αίμα. Μ’ ακούς; Λέω τα γιορτινά μου να
φορέσω σήμερα. Να βγούμε βόλτα. Τι λες; Αν βέβαια θυμηθώ τα γιορτινά πού είναι
θαμμένα. Έχω από εδώ μέσα πολύν καιρό να βγω. Ξέχασα. Πού τα ‘χω καταχωνιάσει,
το ξέχασα. Χώρο μού έπιαναν. Χώρο συνάθροισης ρούχων νεκρών και ξεχασμένων. Μα
τώρα τα χρειάζομαι. Τα χρειάζομαι τώρα. Γιατί δεν μιλάς; Μίλα. Να πω εγώ τι; Τι
περιμένεις να πω εγώ, η μένουσα από χρόνια σιωπηλή; Θα πάρω γάτα. Σ’το είπα; Θα
πάρω γάτα-φίλη. Δεν θα ’μαι μόνη. Φίλη-γάτα θα ‘χω. Δύο όταν είναι μαζί, μόνοι
δεν είναι. Πες κάτι. Γιατί δε μιλάς; Τα γιορτινά μου σήμερα θα βάλω. Τα νεκρά και
ξεχασμένα. Οι δυο μας. Μία βόλτα. Κοίταξέ με. Κοίτα με! Πάει καιρός που μένω
εδώ. Στο μαυσωλείο τούτο μένω. Εδώ της ζωής απόλλυμαι. Εδώ, μ’ ανθρώπους
πήλινους. Δεν τους μιλώ ποτέ. Μονάχα φθόγγους βγάζω. Φθόγγους πικρούς. Παράλογα
άφωνα γράμματα. Φωνήματα ανορθόλογα. Νόημα κανένα. Ζω, ακούς; Σαν και σένα ― ως
ομοίωμα ζω. Στολή. Φορώ στολή. Από ριπές κραυγών κατάφυτη. Γυρίζει το δωμάτιο
γύρω απ’ ακίνητη ζωή. Ζωή ολόκληρη. Σ’ ένα δωμάτιο που γυρίζει. Ίλιγγος το
δωμάτιο.
