Σαν πέτρα αγιάτρευτη σαν χώμα
ακατάβρεχτο
τ’ απλήρωτα κι ανεκπλήρωτα όνειρα
σαν πουλιά περίκλειστα σε κλουβιά
ασφυκτικά
που λυπημένα κι ανήμπορα τον
ουρανό κοιτάζουν
πάγωσε αμετάκλητα της ελπίδας
το χνώτο
της συνήθειας ήρθε το μαύρο
δηλητήριο
που αίμα θαμπό και σπλάχνα σακάτεψε
καραβιών πανιά κλειστά κάβοι
δεμένοι
που λιμάνι πολύβουο δεν
γνώρισαν
παπούτσια αφόρετα ρούχα
ασκόνιστα
που δεν πορεύτηκαν δρόμο χαράς
όλη η ζωή
νερό αξόδευτο
