Έχει περάσει καιρός
μπορεί και μήνες μπορεί και χρόνια
άυπνες νύχτες μέρες ανήλιες
τις μνήμες με βιολέτες στόλιζε
μύριζε το σπίτι του επιτάφιο
κάποτε
προδοσία
κάποτε αίμα
έπειτα δηλητήριο
κάποτε ναυάγιο
τα βράχια αναπόφευκτα
έλεγε
οι
λέξεις συν τω χρόνο μαράθηκαν
τ’ οξυγόνο στα πνευμόνια λιγόστεψε
μα αίφνης
ζυγά πτερύγια έβγαλε
έμαθε με βράγχια ν’ αναπνέει
ολόκληρος θάλασσα έγινε κι αρμύρα
το
αύριο ανάμεσα απ’ τα κύματα
ξεπρόβαλε
