Δεν είναι αχάριστη. Ποτέ δεν ήταν. Μόνο που να, δεν είναι καθόλου χορτάτη. Δεν είναι. Αν της έλεγαν πως θα πεθάνει αύριο, θα την έκοβε κρύος ιδρώτας. Όχι απ' του θανάτου το φόβο, μα από της ζωής την μέχρι τώρα έλλειψη. Ένα χρυσόψαρο ήταν που πέλαγο δεν είχε γνωρίσει ποτέ. Ένα πουλάκι που σε ουρανό δεν πέταξε.
Πιστεύει ότι της αξίζει να ζήσει επιτέλους! Έστω
και τώρα. Να ζήσει! Μακάρι να είχε χρόνο. Αυτό ζητούσε, λίγο ακόμη χρόνο. Όλη
της τη ζωή έπεφτε, με κόπο πολύ σηκώνονταν πάλι. Ξανά και ξανά. Μετά από τόσες
πτώσεις είχε μάθει τα βήματα τ' αρχέγονα. Ακούγοντας τις φούγκες τις
πολυπλοκότερες, είχε μάθει, χορεύοντας να ισορροπεί ακλόνητη en pointe. Θα ήταν
άδικο τώρα πια να μη μπορούσε να χορέψει.
Μονάχα λίγο χρόνο στης ζωής τη μεγάλη σάλα, ζητούσε.
Μονάχα λίγο χρόνο.
