Στης νύχτας τη βουβή αγκαλιά
σκιές κουρνιάζουν
κορμιά άδεια
με καπνού βλέμμα
που σαν μνήμη παγώνει
κάποιες νύχτες σε γλώσσα οι σκιές
μου μιλάνε σιωπηλή
κάποιες άλλες πίνουν και γελούν
σαν φίλες παλιές ξεχασμένες
και λέω τότε πως ίσως τελικά
η μοναξιά δεν είναι ξένη
