Ακροβασίες του νου λυτρωτικές κι ευλογημένες, πάνω σε σχοινί μεταξωτό που λυγίζει κάτω απ’ τ’ ανεπαίσθητο βάρος της σύντομης νιότης μιας πεταλούδας. Με μιαν κίνηση οινοχόου έμπειρου, ρέει ο νους σε συγκοινωνούντα χαρμολύπης δοχεία.
Κοχλάζουν, όλα ρευστά. Έπειτα πάλι όλα ηρεμούν. Στην ίδια στάθμη έρχονται ο ακανθογέννητος πατέρας, η μάνα που λυγμούς τριανταφυλλένιους φύτευε, οι αγκαλιές οι αλαργινές που σε κρεβάτια σεμνά έθρεψαν το σώμα που πεινούσε, τα όνειρα που υφάνθηκαν και ξηλώθηκαν σ’ αργαλειούς σαθρούς από χέρια άπειρα, οι ετοιμόρροπες αγάπες που σκόνη γίνηκαν στο πρώτο θρόισμα που έφερε αεράκι ελαφρύ, οι απώλειες που γίνηκαν λευκοί αφροί από κύματα που σπάσανε σε μακριές λοφώδεις ράχες σχηματίζοντας ραβδώσεις επώδυνες κατά την διεύθυνση της ολοένα και πιο φθίνουσας έντασης ενός απακμάζοντος ανέμου.
Φαντάσματα γοργόνας βοηθούν να χαραχτεί επιτύμβιο από δάκρυα ακύλητα. Γοργόνας που πέθανε ονειρευόμενη πόδια ανθρώπινα εκεί όπου πλέουν αντικριστά σιωπές κι αρμύρα. Εκεί που γλυκόδυνα, ανάλλαχτη πάντα, η τόσο γνώριμη της ζωής τραγικότητα εξιλασμούς προσμένει αφήνοντας πίσω της ίσκιους λευκούς και ραδινούς.
