Ονειρευόμαστε μιαν Άνοιξη
μ’ ένα κορμί κλυδωνιζόμενο
μ’ ένα ανθισμένο βλέμμα
στα σκιρτήματα των φύλλων
οργώνουν τα δάχτυλα χωράφια
μέσα στη βροχή
σπέρνουν πνοές
μιαν άγρια προσδοκία
να χαραχτεί η ψυχή
πάνω στην πέτρα
όπως σμιλεύονται τ’ αγάλματα
αναζητώντας τη μέθη του ήλιου
γύρω απ’ της καρδιάς μας τα βότσαλα
τα φαγωμένα απ’ την αρμύρα
σηκώνοντας το βάρος
των ποταμών όλων
στις παλάμες μας
με μιαν σιωπή αγέρωχη
με ένα κλαδί αγριελιάς στο στόμα
ένα λεπτό μικρό κλαδί
που ταπεινά απιθώνουμε
εκεί που χύθηκε το κόκκινο κρασί
σκορπώντας τις ανάσες μας
στην λευκή ευφορία των γλάρων
από την ποιητική συλλογή Πικροί ως άψινθος καρποί
