Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Βίαια βάθη


photo by: ©2008-2015 ClassicDesign 


Κύματα με χτυπούνε
με στέλνουν σε βίαια βάθη
όλο και πιο κάτω
όλο και πιο κάτω
όλο και πιο βαθιά
με χτύπησαν τρομαγμένα
των βυθών τα έγκατα

έφτιαξα ένα τσίρκο με μόνη παράσταση
κάτι ελατήρια που μ’ εκσφενδόνιζαν ψηλά
και κάτι μαγνήτες που με κρατούσαν
στο φως το σκληρό φως του προβολέα

σαν άστρο που έπεσε με φόρα διαλυμένο
και που αέρας τη σκόνη του σάρωσε
και που αέρας του στέγνωσε το αίμα
ναι γίναμε ξανά ένα
η σκόνη και εγώ

παραδίνομαι στ’ ακοίμητα παιδιά της θλίψης
στην άφατη εμμονή μιας ατίθασης ανάσας
εκείνης που εκπνέει
αναστενάζει βρυχάται κι όλο με βουλιάζει
ακούραστος δέκτης κυμάτων να γίνομαι
κι ύστερα να εκπέμπω
στραπατσαρισμένα σεντόνια
πεταμένα στο πάτωμα σαν χώμα
χελωνίσια πατήματα ως το μπάνιο
αργά πολύ αργά
κενό
κενό
κενό
πολύς ο πόνος στο κενό
φωνές που τυπώνουν στο μαύρο μου ρούχο
ουρλιάζουν οι ολόμαυρες σκιές
στο κολλημένο πάνω μου ρούχο
ζω τις δικές μου τρελαμένες φωνές
των άλλων δεν αντέχω

όχι
όχι
δεν πάω πουθενά απόψε
λυγίζω
λυγίζω στο πουθενά
αφέθηκα
αφέθηκα
δεν αγαπώ
κανέναν δεν αγαπώ
αυτό φοβόμουν πάντα
τώρα;
τώρα έμαθα
είμαι ολόιδια εσύ σκοτάδι

τον ένιωθα τον φόβο του κενού
τώρα τον ζω
τον ζω που να πάρει
τον αφήνω να με ροκανίζει
δέρμα σκαμμένο οι κόγχες
θλιμμένος κλόουν τα νύχια
τα δόντια γεράκια μαύρα
ο καπνός του τσιγάρου μου αρμενίζει
καπνός και στάχτη το ταξίδι μου
δεν περισσεύει ούτε ένας αξιοπρεπής θάνατος
ούτε καν ένα ξημέρωμα για τ’ ακοίμητα παιδιά
που φοβισμένα φώλιασαν στον κόρφο μου




από την ποιητική συλλογή Με μια φλόγα όπως πάντα