αφιερωμένο στο μπαμπά μου που έφυγε
Οι σιωπηλοί των φλήναφων καιρών
το παυσίλυπο λευκό ενδυθέντες
των αειθαλών κι ωραίων αγαλμάτων
των αγαλμάτων του εμπύρετου χρόνου
που κλονίζεται και γκρεμίζεται
όταν σιγεί το παθιασμένο σώμα
πόσο βαθιά φιλά η σιωπή τους
όταν ανθοφορούν τα χέρια τους
όταν τα χέρια ζωγραφίζουν όνειρα
σε τοπίο διαυγές και θερμό
όταν τα χέρια ροδαμίζουν αρώματα
σε ζώντων και διαφευγόντων τοπία
πόσο βαθιά φιλά η σιωπή τους