Καθόμουν επί ώρες
ακίνητη παρατηρώντας μετά σπουδής ένα πυκνό συλλαλητήριο σκιών, τυφλά
καθοδηγούμενο από κήρυκα διαπρύσιο που σε γλώσσα αήθη θριαμβευτικά τους
μιλούσε, εκτοπίζοντας από μέσα τους κάθε πιθανή ικμάδα φωτός.
"Χρειάζεσαι
κάτι;" μια φωνή πενιχρή μέσα απ' τις σκιές με ρώτησε.
"Όχι, ευχαριστώ.
Δεν χρειάζομαι τίποτα.", της απάντησα, κρύβοντας επιμελώς το τεράστιο του
τίποτα κενό που λίγο-λίγο, ύπουλα κι αδηφάγα, με κατάπινε.
