Η γυναίκα του πρώτου
μ’ όνομα ξεχασμένο
μύριες μαύρες έζησε ζωές
με μάτια από πρόκες γεμάτα
με πρόσωπο μαρμαρωμένο
και στόμα από δόντια άδειο
ένα πηγάδι στόμα
στεγνωμένο κι αγέλαστο
που τις νύχτες
ακατάπαυτα κρώζει
με βήματα σερνάμενα
στου σπιτιού το πάτωμα
το με όρνεα ψόφια γεμάτο
ένα σκόρπιο συντρίμμι είναι
που από εδώ κι από εκεί
ως βάρος τη μέρα σέρνει
ανάμεσα σε πτώματα στιγμών
και ώρες σκοτωμένες
η γυναίκα του πρώτου, λοιπόν
όταν για ύπνο ήρεμοι πέφτετε
μ’ ένα μαχαίρι αιχμηρό κι ανήμερο
τ’ απατηλά της όνειρα σκοτώνει
