Στης βραδινής αμφιλύκης τη
θαμπάδα
ίσα που φαίνεται το δέρμα που
αλλάζει
σαρώνουν τα μάτια τον καθρέφτη
τρόπος είναι για να βεβαιωθώ
ότι υπάρχω
ανέτοιμη και άλαλη με βρίσκει
το κενό
βομβαρδισμένα σύννεφα
στέλνουν
τη βρόχινη φωνή σου
δίχως της απότιστη
δίχως σου ασώματη
ολημερίς
πενθώ
ξεριζωμένη κι
άπατρις
σε παύση καταδικάστηκα ζωής
