Η ζωή της εύθραυστη, αλλόκοτη. Η
ζωή της στην κόψη του ξυραφιού. Ξυλεύονταν τα δίχως χυμούς κλαδιά της. Ροδάνθιζαν
μα έπεφταν οι μέρες της στο χώμα.
Την προδιαγεγραμμένη αποστρέφεται
του σώματος πορεία, την αναπότρεπτη του χρόνου διαδρομή. Δεν είναι που την
εικόνα απεχθάνεται. Είναι τη
φθορά κι ανημποριά που τρέμει. Σώματος και μυαλού. Τις επισκέψεις στους
γιατρούς, τις διαγνώσεις, τις οδηγίες τις ιατρικές - τα όχι και τα μη φοβάται.
Την πολυτέλεια, στην ηλικία που
τώρα είναι, έχει να σκύψει στις ανάγκες και τα θέλω της. Τώρα που απομακρύνθηκε
η νιότη της η πρώτη, μα και που μια δεύτερη εμπρός της ξεπροβάλλει. Αν της
έλεγαν πως θα πεθάνει, κρύος ιδρώτας θα την έκοβε. Όχι απ' του θανάτου το φόβο,
μα από της ζωής την απουσία. Έστω και τώρα να ζήσει θέλει. Μακάρι να είχε
χρόνο! Αυτό ζητούσε. Μονάχα λίγο χρόνο. Τώρα που έμαθε του χορού τα βήματα να
μη μπορούσε να χορέψει άδικο θα ήταν. Μονάχα
λίγο χρόνο και βήματα χορευτικά στη μεγάλη της ζωής τη σάλα ζητούσε.
Μονάχα λίγο χρόνο.
