Χθες βράδυ τα μεσάνυχτα
πλησίασε το σπίτι μου ο
θάνατος
απ’ το παράθυρο με
μάτια ήρεμα
τον έβλεπα να τριγυρνά
απ’ έξω
γύριζε και παράσταινε
το φίλο
γύριζε και παράσταινε
τον έρωτα
ξεμάκραινε για λίγο και
χανότανε
απελπισμένος ύστερα επέστρεφε
στο τέλος πολύ αγρίεψε
ο θάνατος
άρχισε σαν λύκος να
ουρλιάζει
με μάτια και νύχια
ολοπόρφυρα
φούσκωσε το μαύρο του
το στήθος
άρχισε να μιλάει
ακατάπαυτα
έκανε σα δαιμονισμένος
τότε είναι που τον
πλησίασα
τον πήρα αγκαλιά και
του ψιθύρισα:
δεν είχες τύχη σήμερα
σα θα
ξανάρθεις αύριο ποιος ξέρει
