Πάνε χρόνια που με το βλέμμα της άλεκτα βοήθεια ζητούσε. Ένα καταφύγιο, μιαν αγκαλιά. Το τόσο βάρος μόνη της να το σηκώσει δεν μπόρεσε. Την ξέρασε η ζωή, όπως η θάλασσα τα κουφάρια της ξεβράζει. Στο σπίτι κάθεται με τα παράθυρα κλειστά, σβηστό το φως, το κρεβάτι ο μόνος τόπος της. Το ταβάνι το μόνο της παράθυρο. Καπνίζει διαρκώς, αμέτρητους καφέδες πίνει. Για φαγητό, για λούσιμο και μπάνιο ούτε λόγος. Τίποτα δεν την ένοιαζε, κυρίως η ζωή της. Μέρες και νύχτες έτσι. Στο σκοτάδι. Μόνη. Ζωντανόνεκρη.
Πέρασε ο καιρός κι ήρθανε κι άλλες μέρες. Το άλεκτά της, τελείωσε. Χείμαρρος λέξεων έγινε. Ζήτησε τη βοήθεια, την πήρε. Παλέψανε. Πάλεψε πολύ. Τον πόνο της αγάπησε σα να 'τανε χαρά μεγάλη.
Κι αν είναι τώρα δυνατή, είναι που κάποτε πολύ
τσακίστηκε.
