Αυτή. Η Μαρία του χαμόγελου. Δεν ήξερε, ακόμη, πως σύντομα θα το χάσει. Με τ' απαλά σαν φρούτο χείλη και τα λεπτά της δάχτυλα, τον κόσμο με χρώματα ζωγράφιζε. Τον ήλιο του, ολόχρυσο. Αυτή η Μαρία. Του χαμόγελου. Μια μέρα θανατερή, μια μέρα αβάσταχτη θα έχανε για πάντα το χαμόγελό της. Με έναν τρόπο βίαιο, μ’ απόγνωση κι οδύνη.
Αυτός. Της άρπαξε τα χέρια. Άγρια την ξυλοκόπησε. Ύστερα, της έφραξε το στόμα μην ακουστεί ο τρόμος. Της ξέσκισε τα ρούχα, το σώμα, την ψυχή. Ο "πατέρας" ο άγνωστος ο "φίλος" ο "σύντροφος". Το τέρας.
Αυτή. Η Μαρία. Η Μαρία του χαμόγελου δεν υπάρχει πια.
Ράγισε σαν καθρέφτης.
