Όλη νύχτα. Τα μέλη μου κόβω. Στους λύκους τα πετώ. Με μια χαψιά τα τρώνε. Χορτάτοι φεύγουν. Εγώ νηστική. Φεύγουν. Για λίγο μόνο φεύγουν. Μόνο για τώρα. Πήζει το δάκρυ. Γίνεται βράχος. Στο στήθος ένας βράχος έχει θρονιαστεί.
Όλη μέρα. Τους μιλώ, τους σφίγγω το χέρι, τους χαμογελάω, να τους ξεγελάσω προσπαθώ. Μου χαμογελούν και οι λύκοι με δόντια απαστράπτοντα, το κατασπάραγμα έπεται. Μια θύελλα γέλιου έρχεται˙ το φόβο προς το παρόν σαρώνει. Σ’ ελπίδα γαντζώνομαι ως να ‘μαι τυφλωμένη.
Έπειτα, χειρουργείου σιωπή. Στο μεταίχμιο μέρας και νύχτας. Ακούνητη ως άγαλμα στέκομαι. Σιωπή παράξενη -όπως εκείνη του πεδίου βολής. Λίγο πριν η πρώτη ρίψη πέσει.
