Ζει σε γη αφυδατωμένη και σκότια
ο προπορευόμενος ο μη
διαχειριζόμενος
ο μη αναστρέψιμος πόνος του νου
των αγίων παθών μας ο πόνος
τρέφεται από σώμα κι αίμα
άνυδρα χαράς
που λειψά τη ζωή τους τη μαύρη
έζησαν
που αθέλητα ενδύθηκαν το
παυσίλυπο λευκό
του κεραυνού το λευκό και των
καταιγίδων
ρέουν ακατάπαυστα οι ακίδες της
θλίψης
στων εσφαγμένων το πνεύμα το
άλαλον
στων ζώντων και διαφευγόντων τα
τοπία
στάζει ως μύρο το δάκρυ των δέντρων
ο φόβος το στόμα σφραγίζει
τις έρημες και
αδηφάγες νύχτες
